Το σημερινό δημοσίευμα του Ιού στην Ελευθεροτυπία για την ιδιωτικοποίηση μέρους του λιμανιού του Πειραιά αναδεικνύει τις δραστηριότητες ενός βασικού τμήματος της ελληνικής αστικής τάξης, που όμως συχνά στην Ελλάδα κάνουμε σα να μην υπάρχει. Πρόκειται για την εφοπλιστές. Η ελληνική εφοπλιστική αστική τάξη έχει στην ιδιοκτησία της σχεδόν το 1/5 του παγκόσμιου εμπορικού στόλου και δραστηριοποιείται έντονα στη μεταφορά πετρελαίου από τις πετελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής και στη μεταφορά εμπορευμάτων από την Ασία. Παρόλο που η βάση της είναι τα καράβια, κάθε άλλο περιορίζεται σε αυτά.
Δραστηριοποιείται επίσης στις κατασκευές και στην εκμετάλλευση ακινήτων (Mall, «Ολυμπιακό Χωριό», τουριστικές μονάδες, μεγάλα έργα στην Ανατολική Ευρώπη και τις αραβικές χώρες κ. ά.), στις τράπεζες (ο διεθνής όμιλος Eurobank, η Πειραιώς, αλλά και οι CitiGroup, USB κ.ά.), στην ενέργεια (Petrola, ΕΛ.ΠΕ., Motor Oil, διυλιστήριο ΟΚΤΑ στην πόλη των Σκοπίων, διεθνές δίκτυο βενζινάδικων κ. ά.), στα ΜΜΕ, έχοντας στην ιδιοκτησία τους ή συμμετέχοντας σε μια πλειάδα εφημερίδων και ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, και , τέλος, στις αθλητικές επιχειρήσεις, όπως το ποδόσφαιρο, που τους εξασφαλίζουν και μια αναγκαία «λαϊκή βάση».
Η οικονομική αυτή δραστηριότητα αφορά πολλούς τομείς της οικονομίας, είναι διεθνής και αφορά όχι μόνο τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη ή τις αραβικές χώρες, αλλά φτάνει μέχρι και την ιδιοκτησία σημαντικών ποσοτήτων μετοχών σε ελβετικές, άλλες δυτικοευρωπαϊκές αλλά και αμερικάνικες τράπεζες. Η ιδιοκτησία τραπεζών είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, αφού με τη δική τους περιουσία σε μετοχές και τον έλεγχο των δανειοδοτήσεων φτάνουν να ελέγχουν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Η ιδιοκτησία ΜΜΕ, από την άλλη, τους φέρνει στη θέση να επηρεάζουν άμεσα μέσα από αυτά τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα.
Παγιδευμένοι στην εικόνα της «χώρας που δεν παράγει τίποτα» και είναι «κρατικοδίαιτη», οι περισσότεροι στην Ελλάδα και μέσα σε αυτούς η μεγάλη πλειοψηφία της αριστεράς παραγνωρίζει τη σημασία των εφοπλιστών, που αναδεικνύονται σε πυρήνα της αστικής τάξης. Αφήνοντας στην άκρη τις επιχειρήσεις τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξη που έχουν σα βάση τη βιομηχανία, το εμπόριο ή τις κατασκευές, η οικονομική δραστηριότητα των Ελλήνων εφοπλιστών και μόνο είναι αρκετή για να τεκμηριώσει ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και να εξηγήσει τις συνεταιρικές σχέσεις που έχει με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ.
Πίσω από τη λάμψη και την επιτυχία των επιχειρήσεών τους βέβαια, οι Έλληνες εφοπλιστές προσπαθούν να αποκρύψουν τις συνθήκες εργασίας όλων όσων εργάζονται σε αυτές: γιατί ο Έλληνας εφοπλιστής διοικεί όλες του τις business, είτε είναι καράβι, είτε τράπεζα, είτε εργοτάξιο, είτε διυλιστήριο, σα ρωμαϊκή γαλέρα, σύμφωνα πάντα με τις οικογενειακές παραδόσεις που έχει κληρονομήσει από τους παλιούς , «καλούς» «καπεταναίους».
Όπως πολύ εύστοχα συνοψίζει ο Ιός, τα δυστυχήματα, τα ατυχήματα, η έλλειψη μέτρων ασφάλειας, η θαλάσσια ρύπανση, οι αμαρτωλές επιδοτήσεις άγονων γραμμών αλλά και οι συνεχείς περικοπές στα ελληνικά πληρώματα είναι ζητήματα που γρήγορα ξεχνιούνται μπροστά στα φαντασμαγορικά καράβια των εφοπλιστών, τα κότερα, τους γάμους και τις κοσμικές εμφανίσεις τους.
Ψωροκώσταινα η Ελλάδα λοιπόν; Καλύτερα να το ξανασκεφτούμε...
__________________________________________
