Nίκη για τους μετανάστες απεργούς πείνας

Η νίκη ήταν μεγάλη και ελπιδοφόρα

Ο αγώνας συνεχίζεται...

Καταβλήθηκαν σήμερα το απόγευμα [22/12] τα δεδουλευμένα στους 30 μετανάστες απεργούς πείνας από τη Σενεγάλη. Τα χρήματα προήλθαν από δάνειο με υποθήκευση ακινήτου του Κρίτωνα Τζαρτζούλη. Η απεργία πείνας, που είχε ξεκινήσει στις 10 Δεκεμβρίου, σταμάτησε και οι μετανάστες αποχώρησαν από τη Νομαρχία.

Πρόκειται για μεγάλη νίκη ενός πολύ σκληρού αγώνα που δόθηκε από τους μετανάστες, καθώς όχι μόνο ήταν απεργοί πείνας για 12 μέρες, αλλά κοιμόντουσαν έξω, μπροστά στη Νομαρχία, με βροχή, ακόμα και χιόνι, και μάλιστα πολλές μέρες έκανε πολύ κρύο. Το κίνημα αλληλεγγύης ήταν πραγματικά ευρύ, με αρμονική συνεργασία ανθρώπων από πολλούς χώρους, αλλά και με ιδιαίτερα εμφανή τη βοήθεια πολιτών των Ιωαννίνων που ενδιαφέρονταν, στήριζαν τον αγώνα των μεταναστών και προσέφεραν βοήθεια σε ρούχα, σκηνές και χρήματα. Ήταν αυτό το κίνημα αλληλεγγύης που αποτέλεσε ασπίδα απέναντι σε κάθε σκέψη αστυνομικής επέμβασης. Με επιτυχία συνδυάστηκαν επίσης ο πολιτικός αγώνας, αλλά και οι νομικές ενέργειες για να υπάρξει αποτέλεσμα.

Η νίκη των μεταναστών απεργών πείνας είναι μια απόδειξη ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε γίνονται, αλλά και ένα μήνυμα προς όλους, μετανάστες και Έλληνες, ότι μπορούμε να νικήσουμε, είτε αυτό αφορά επιμέρους αγώνες είτε συνολικά απέναντι στο Μνημόνιο και την κρίση. Στα Γιάννενα ο κατάλογος των εργαζόμενων που παραμένουν απλήρωτοι δεν έχει τέλος και περιλαμβάνει τους εργαζόμενους στα Ατλάντικ, τον Καρυπίδη, αλλά και εργαζόμενους στο Δήμο. Και ο δικός τους αγώνας αποκτά τώρα νέα δύναμη και νέα ελπίδα.

Με τη νίκη και το τέλος της απεργίας πείνας πολλά άμεσα ζητήματα για τους μετανάστες στα Γιάννενα παραμένουν. Τη Δευτέρα, όταν είχε υπογραφεί η συμφωνία ανάμεσα στον Κρ. Τζαρτζούλη και τους μετανάστες από τη Σενεγάλη, αποκαλύφτηκε ότι ο ίδιος χρωστάει δεδουλευμένα σε 40 συνολικά μετανάστες από το Πακιστάν που είχαν δουλέψει στα θερμοκήπιά του από το 2008 ως σήμερα. Ενώ όσοι δούλευαν φέτος στα θερμοκήπιά του είχαν έρθει στην αρχή της διαμαρτυρίας στη Νομαρχία, έφυγαν χωρίς να ενημερώσουν ούτε τους δικηγόρους για το οφειλόμενο σε αυτούς ποσό με αποτέλεσμα να μη συμπεριληφτούν στη συμφωνία με τον εργοδότη. Σύμφωνα με τους μετανάστες από το Πακιστάν, συνολικά τους οφείλονται από τον Κρίτωνα Τζαρτζούλη πάνω από 100.000 ευρώ. Επίσης, χτες ο πρώτος μετανάστης από το Πακιστάν που πήγε στην τοπική αστυνομία να καταθέσει αίτηση πολιτικού ασύλου συνελήφθη με πρόσχημα κάποια παρατυπία και κρατείται μέχρι να δικαστεί, πιθανόν αύριο.

Αναδημοσίευση από athens.indymedia

Αλληλεγγύη στους μετανάστες – απεργούς πείνας

Συγκέντρωση, Τρίτη 14 Δεκεμβρίου, 
ώρα 6:00 μ.μ., Νομαρχία

Σε απεργία πείνας έχουν προχωρήσει από την Παρασκευή, 10/12, 35 μετανάστες μπροστά από τη Νομαρχία Ιωαννίνων, στην κεντρική πλατεία της πόλης, ζητώντας να πληρωθούν για τα δεδουλευμένα μηνών. Η κατάστασή τους επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο από τις συνθήκες ψύχους που επικρατούν στα Γιάννενα και ήδη κάποιοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών. Τρεις από αυτούς χρειάστηκε να μεταφερθούν σε νοσοκομείο.

Οι 35 μετανάστες από τη Σενεγάλη και το Πακιστάν που δούλευαν σε θερμοκήπια στο Καλπάκι Ιωαννίνων έχουν μείνει απλήρωτοι ενώ το αφεντικό της εταιρείας έχει εξαφανιστεί. Συνολικά 65.000 ευρώ σε μεροκάματα χρωστάει ο Κρίτωνας Τζαρτζούλης στους μετανάστες που δούλευαν στα θερμοκήπια της «Κ. Ε. Τζαρτζούλης Α.Ε.». Τα χρήματα αντιστοιχούν σε εργασία πολλών μηνών. Πέρα από τα μεροκάματα, δεν έχουν κολληθεί τα αντίστοιχα ένσημα με αποτέλεσμα αρκετοί να αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την ανανέωση των χαρτιών τους.

Οι 35 μετανάστες που δούλευαν στην «Κ. Ε. Τζαρτζούλης Α.Ε.» καταγγέλλουν επίσης τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας και την εκμετάλλευση από το αφεντικό τους που παραβίαζε κάθε εργατικό δικαίωμα. Το μεροκάματο ήταν 20 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς την ημέρα, που συχνά παρατείνονταν «μέχρι να τελειώσει η δουλειά», χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση. Και τα χρήματα αυτό όμως δεν τους τα έχει δώσει. Και για τους 35 ο Κρίτωνας Τζαρτζούλης έδινε 100 ευρώ την εβδομάδα για να αγοράσουν τρόφιμα. Κοιμόντουσαν σε σκελετούς από θερμοκήπια σκεπασμένους με μουσαμά ή φελιζόλ, απ’ όπου πέρναγε η υγρασία και η βροχή, ενώ ήταν εκτεθειμένοι στα φίδια. Για κρεβάτι τους είχαν τελάρα με αυτοσχέδια στρώματα, η θέρμανση και το μαγείρεμα ήταν επίσης αυτοσχέδια ανάβοντας φωτιά σε ντενεκέδες, ενώ το νερό ήταν περιορισμένο. Καμία μέριμνα για τουαλέτα ή μπάνιο.

Όταν στις αρχές Νοέμβρη ο Κρίτωνας Τζαρτζούλης εξαφανίστηκε χωρίς να τους έχει πληρώσει και αδιαφορώντας για την τύχη τους, οι μετανάστες, χωρίς καθόλου χρήματα, αναγκάστηκαν να τρέφονται με ντομάτες και ό,τι άλλο έβρισκαν στα εγκαταλελειμμένα θερμοκήπια, ενώ έμειναν χωρίς νερό. Η βοήθεια σε τρόφιμα για δύο μέρες από την Εκκλησία και το Δήμο στο Καλπάκι δεν έλυσε το πρόβλημα. Κατήγγειλαν το αφεντικό τους στην Επιθεώρηση Εργασίας, αλλά χωρίς να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα. Μην έχοντας άλλη λύση, κατέφυγαν σε απεργία πείνας, μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας.

Από την πρώτη στιγμή, υπήρξαν κινήσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες. Έτσι, στήθηκαν σκηνές, άναψε φωτιά για να αντιμετωπιστεί το ψύχος και παραχωρήθηκε βοήθεια σε κουβέρτες, ρούχα, νερό, τσάι και φάρμακα. Πολλοί πολίτες των Ιωαννίνων πέρασαν μπροστά από τη Νομαρχία, για να αφήσουν κουβέρτες, ρούχα και οικονομική ενίσχυση για τον αγώνα των μεταναστών.

Ο Κρίτωνας Τζαρτζούλης, πέρα από την «Κ. Ε. Τζαρτζούλης Α.Ε.» στο Καλπάκι, έχει επίσης άλλη μια εταιρεία στο όνομά του και είναι συνιδιοκτήτης των εταιρειών «Μέτρον Κ. Παπαθανασίου – Κ. Τζαρτζούλης Ο.Ε.» και της «Eurostyl Κ. Παπαθανασίου – Κ. Τζαρτζούλης Ο.Ε.» με έδρα και των τριών το Κανάλι Πρέβεζας και αντικείμενο τα αγροτικά προϊόντα και την εξοπλισμό θερμοκηπίου.

Οι μετανάστες δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία πείνας μέχρι να πάρουν τα χρήματα που τους οφείλονται και επίσης ζητούν πολιτικό άσυλο.

Απαιτούμε:

• Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων
• Άσυλο για όλους τους μετανάστες  – απεργούς πείνας
• Αλληλεγγύη στους μετανάστες εργάτες

Επιτροπή Αλληλεγγύης

10/12 συγκέντρωση στη Νομαρχία

35 μετανάστες από τη Σενεγάλη και το Πακιστάν που δούλευαν σε θερμοκήπια στο Καλπάκι Ιωαννίνων έχουν μείνει απλήρωτοι ενώ το αφεντικό της εταιρείας έχει εξαφανιστεί. 

Συνολικά 65.000 ευρώ σε μεροκάματα χρωστάει ο Κρίτωνας Τζαρτζούλης στους μετανάστες που δουλεύουν στα θερμοκήπια της «Κ. Ε. Τζαρτζούλης Α.Ε.». Τα χρήματα αντιστοιχούν σε εργασία πολλών μηνών των μεταναστών. Πέρα από τα μεροκάματα, δεν έχουν κολληθεί τα αντίστοιχα ένσημα με αποτέλεσμα αρκετοί να αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την ανανέωση των χαρτιών τους. Εδώ και 1,5 μήνα οι 35 μετανάστες έχουν μείνει χωρίς χρήματα. 

Παράλληλα, δεν μπορούν να κοιμηθούν ούτε στις αποθήκες όπου τους «φιλοξενούσε» η εταιρεία. Για όλα αυτά οι μετανάστες διαμαρτύρονται εδώ και ημέρες και σήμερα βρίσκονται από το πρωί μπροστά από τη Νομαρχία, στο κέντρο των Ιωαννίνων, δηλώνοντας ότι θα είναι κάθε μέρα εκεί μέχρι να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους και να τους κολλήσουν το αντίστοιχα ένσημα. Έχουν απευθυνθεί επίσης στο Εργατικό Κέντρο Γιαννίνων για να ζητήσουν την υποστήριξη του.

Αύριο, Παρασκευή, 10 Δεκεμβρίου και ώρα 18:00 θα γίνει συγκέντρωση αλληλεγγύης μπροστά από τη Νομαρχία.

Ο δικός μας μονόδρομος:

Εργατικοί αγώνες – Αντικαπιταλιστική πολιτική και οργάνωση!

Open publication - Free publishing - More okde

  Ο παγκόσμιος καπιταλισμός διανύει μια από τις χειρότερες κρίσεις του. Ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό και τις επιδιώξεις της κάθε αστικής τάξης, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε οικονομίας, τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της κρίσης δε διαφέρουν. Αυτό που σήμερα εκδηλώνεται σα μια παγκόσμια κρίση χρέους είναι μια βαθιά δομική κρίση του συστήματος.

Την κρίση αυτή, όσο κι αν οι απολογητές του συστήματος ζητάνε από τους εργαζόμενους σύνεση και πνεύμα λιτότητας, οι άρχουσες τάξεις προσπαθούν να την ξεπεράσουν αναβαθμίζοντας την επιθετικότητά τους. Γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχουν κολπα που θα ρίξουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Η σημερινή κρίση θα λυθεί είτε σε βάρος των καπιταλιστών και του συστήματός τους είτε με τη συντριβή του εργατικού κινήματος και των ίδιων των εργαζομένων.

Αυτή η επίθεση προωθείται σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη είτε με τη βοήθεια οργανισμών όπως το ΔΝΤ και την απειλή της χρεοκοπίας είτε μέσα από τεράστιες επιχειρήσεις αναδιαρθρώσεων. Όσοι εδώ στην Ελλάδα μιλούσαν για ιδιαιτερότητα και κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν μπορούν να εξηγήσουν τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία.

Στην Ελλάδα τα μέτρα υπήρξαν σαρωτικά. Από το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων και την επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις μέχρι το τσεκούρωμα των μισθών και των συντάξεων δεν έμεινε ούτε μια πτυχή των εργατικών κατακτήσεων των προηγούμενων δεκαετιών που να μην πληγεί. Όλα αυτά, μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανους έντασης της καταστολής και της εργοδοτικής βίας σε επίπεδο δρόμου, νομοθεσίας και ρατσιστικών επιθέσεων.

Η αντίδραση του εργατικού κινήματος υπήρξε σπασμωδική και αναποτελεσματική με κύρια ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της καθεστωτικής Αριστεράς, με αποτέλεσμα την ήττα. Το κίνημα της περασμένης άνοιξης όμως έδειξε και θετικά στοιχεία που μπορούμε να βασιστούμε όσοι επιδιώκουμε μια ανάκαμψη της εργατικής αντίστασης, με νικηφόρα αυτή η φορά προοπτική. Στιγμές μεγάλης έντασης όπως η μεγαλειώδης απεργία της 5^ης Μάη και η μάχη του συντάγματος που δεν δόθηκε από κάποιους λίγους αλλά από χιλιάδες εξοργισμένους εργαζόμενους, αλλά και βήματα μπροστά όπως το Συντονιστικό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων υπήρξαν σημαντικές εξαιρέσεις. Δεν στάθηκαν όμως από μόνες τους ικανές να ξεπεράσουν το αδιέξοδο καθώς οι μικρές δυνάμεις τόσο του Συντονιστικού σε επίπεδο κινήματος όσο και τις Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έμεινε μόνη να δίνει την πολιτική μάχη της απάντησης στα εκβιαστικά διλήμματα των αστών δεν μπορεσαν να αποτελέσουν κυρίαρχα εργαλεία αγώνα.

Τα μέτρα αυτά είναι το ένα σκέλος της επίθεσης. Το άλλο περνά μέσα από την εφαρμογή του «Καλλικράτη», μιας διοικητικής αναδιοργάνωσης, κομμένης και ραμμένης στα σχέδια Τραπεζιτών-ΔΝΤ. Από το καθαρά οικονομικό επίπεδο με τους προϋπολογισμούς των περιφερειών/δήμων μέχρι τον περιορισμό του δημόσιου τομέα, η ίδια η εφαρμογή του «Καλλικράτη» αποτελεί από μόνη της μια επίθεση.

Είναι το επιστέγασμα μιας μακράς διαδικασίας με κύριους εκφραστές εδώ στα Γιάννενα τις δημοτικές αρχές Παπασταύρου-Γκόντα, που έκαναν την πόλη υπόδειγμα εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης αντίληψης, ένα αστέρι στο στερέωμα τον πόλεων-επιχειρήσεων. Στην πορεία αυτή δεν ήταν μόνοι. Η αντιπολίτευση, τόσο εκείνη από το χώρο του ΠΑΣΟΚ όσο και κείνη από τη συνεργασία μέρους του τοπικού ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΝ, έβαλε συστηματικά πλάτες στους δημάρχους της ΝΔ με μόνη διαφοροποίηση την επίκληση ενός διαφορετικού ύφους διοίκησης. Σήμερα η ίδια αυτή αντιπολίτευση με επικεφαλής το Φίλιππα Φίλιο διεκδικεί το Δήμο για να εφαρμόσει πολιτική Μνημονίου, πολιτική λιτότητας και καταστροφής του κοινωνικού κράτους σε τοπικό επίπεδο.

  Κάποιοι όμως αντιστάθηκαν. Τα προηγούμενα χρόνια, η πόλη-επιχείρηση βρήκε απέναντί της εκατοντάδες εργαζόμενους και νεολαίους οργανωμένους στα κινήματα πόλης, τα οποία αντιμετώπισαν τη λύσσα των τοπικών αρχών, της αστυνομίας και των δικαστηρίων αλλά και διάφορων γνωστών τοπικών ΜΜΕ.

Δυστυχώς, μέσα από λάθος βήματα και αντικειμενικές αδυναμίες, τα κινήματα πόλης της προηγούμενης περιόδου δεν μπόρεσαν να νικήσουν, ενώ οι τωρινοί σημαντικοί τοπικοί και εργατικοί αγώνες (Μάτσικας, Όαση, ΧΥΤΑ, Καρυπίδης, Δωδώνη, πανεργατικές απεργίες) δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μόνιμη και μαζική εστία αντίστασης. Το γεγονός αυτό έχει φυσικά την αντανάκλασή του και στις διαδικασίες συγκρότησης των ψηφοδελτίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το αποτέλεσμα είναι ότι ουσιαστικά ακυρώθηκε η δυνατότητα εμφάνισης πλατιών ψηφοδελτίων που θα μπορούσαν να εκφράσουν το ριζοσπαστικό κόμμάτι των κινημάτων αυτών. Τα σχήματα που τελικά συμμετέχουν στις εκλογές δε θα μπορέσουν να αποτελέσουν όχημα καταγραφής του όποιου ριζοσπαστισμού κατακτήθηκε στο δρόμο.

Παρά το γεγονός αυτό, που οδήγησε τον πυρήνα Ιωαννίνων της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος να μη συμμετέχει με υποψηφίους/ες του στις εκλογές, οι κεντρικές πολιτικές διαχωριστικές γραμμές που έχουν τεθεί στις εκλογές υπαγορεύουν μια συγκεκριμένη τοποθέτηση. Ο πυρήνας Ιωαννίνων της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος καλεί τόσο σε δημοτικό όσο και περιφερειακό επίπεδο σε ψήφο υπέρ των σχημάτων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Δ.Ρ.Α.ΣΥ. – ΑΡ.Π.Η.) στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης εκείνου του –μικρού ακόμη- πολιτικού ρεύματος που προτάσσει με σαφήνεια τα αιτήματα για παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και απαγόρευση των απολύσεων και θέτει τις βάσεις για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.

Videos από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Περισσότερα videos από το web - tv channel του NPA εδώ: http://www.dailymotion.com/Talenceagauchevraiment

«Να μπλοκάρουμε την οικονομία για να μπλοκάρουμε τη μεταρρύθμιση»

Μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς - Πηγή: http://www.kokkino.org
_______________________________________________

Ο Ολ. Μπεζανσενό [εκπρόσωπος του ΝΡΑ] απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών της Le Monde:

- Εστεμπάν: Καλημέρα, σήμερα Τρίτη πρόκειται για ένα κύκνειο άσμα ή όχι;

- Μπεζανσενό: Όχι! Πρόκειται για μια επιπλέον φάση προς τη κατεύθυνση της γενικής απεργίας που αρχίζει να παίρνει μορφή. Από το βράδυ της Τρίτης και πέρα, θα γίνουν ανανεώσεις της απεργίας, θα γίνουν νέες διαδηλώσεις, καθώς και πολυάριθμα μπλοκαρίσματα. Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι να μπλοκαριστεί η οικονομία για να μπλοκαριστεί η μεταρρύθμιση.



- Zbeul: Είναι αυτή η απεργία, κατά τη γνώμη σας, μια πολιτική απεργία γενικής δυσφορίας ή μια κοινωνική απεργία αποκλειστικά επικεντρωμένη στις συντάξεις;

- Μπεζανσενό: Η δυσαρέσκεια ξεπερνάει το ζήτημα των συντάξεων, αλλά ταυτόχρονα, αποκρυσταλλώνεται στο ντοσιέ των συντάξεων. Πολλοί μισθωτοί και πολλοί νέοι δεν αντέχουν πια τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» της κυβέρνησης και επιδιώκουν όντως, μέσα από αυτή την απεργία για τις συντάξεις, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τη κυβέρνηση Σαρκοζί που υφίστανται εδώ και πάρα πολύ καιρό. 


- Αμπντελμαλίκ: Ποια συνέχεια θα προτείνατε στη συνδικαλιστική δράση, αν ψηφιστεί ο νόμος;

- Μπεζανσενό:  Ο νόμος δεν είναι παρά σχέδιο νόμου ενόσω δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.  Και ακόμα και όταν θα δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η κοινωνική ιστορία της χώρας μας είναι εδώ για να μας θυμίσει ότι αυτό που αποφασίζουν το Κοινοβούλιο και η Γερουσία, ο δρόμος μπορεί να το ξε-αποφασίσει.



- Φρεντ:  Ακόμα και με 3 εκατομμύρια διαδηλωτές, έχει ο δρόμος τη νομιμοποίηση ενός εκλεγμένου Κοινοβουλίου;

- Μπεζανσενό: Σήμερα, η νομιμότητα είναι στο στρατόπεδο του δρόμου, και ο δρόμος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη από ό,τι οι κυβερνήσεις. Αυτό συνέβη το 1995 στη περίπτωση του σχεδίου Ζυπέ, και συνέβη επίσης το 2006 την ώρα της σύμβασης πρώτης πρόσληψης (CPE). Εξάλλου, οι κυριότερες κοινωνικές μας κατακτήσεις κερδήθηκαν με αγώνες και με τη κινητοποίηση των προγόνων μας. Αν οι παππούδες μας δεν είχαν κατέβει σε απεργία το  1936, δεν θα είχαμε σήμερα τη πληρωμένη άδεια διακοπών.

- Odp: Πιστεύετε λοιπόν ότι η ψήφος του συνόλου των πολιτών έχει λιγότερη αξία από τα κοινωνικά κινήματα;


- Μπεζανσενό:  Πότε ψήφισε η πλειοψηφία των πολιτών τη σύνταξη στα 67 χρόνια;  Στο You Tube, μπορείτε να πάτε να δείτε το Νικολά Σαρκοζί, να εξηγεί πως δεν θα αγγίξει τη σύνταξη στα 67 χρόνια.


- Λεόν: Το ΝΡΑ σπρώχνει τους μαθητές να βγουν στους δρόμους;

- Μπεζανσενό: Οι μαθητές σπρώχνονται μόνοι τους και δεν χρειάζονται κανένα για να το κάνουν. Μπορούμε να έχουμε μαθητές στο ΝΡΑ. Εξάλλου, οι ενήλικες, οι μισθωτοί, οι γονείς μαθητών είναι συχνά παρόντες μπροστά στα λύκεια και ζητάνε από τις αστυνομικές δυνάμεις να φύγουν από τα σχολεία και να σταματήσουν τις προκλήσεις τους. Και αυτό είναι καλό.


- Ρολάν: Οι πράξεις βίας μπροστά από μερικά λύκεια κινδυνεύουν να στρέψουν τη κοινή γνώμη ενάντια στο κίνημα. Ήταν πραγματικά ανάγκη να βάλουμε στο κίνημα τους μαθητές;

- Μπεζανσενό: Ναι, πρέπει να βάλουμε όλο τον κόσμο. Και η νεολαία κατανοεί ότι όταν ζητάνε από τους μεγαλύτερους να δουλεύουν για πολλά χρόνια, οι νέοι θα έχουν ακόμα πιο λίγες ευκαιρίες να βρούνε μια δουλειά στην αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση, με τις επαναλαμβανόμενες αστυνομικές προκλήσεις της, επιδιώκει το ντεραπάρισμα της κατάστασης, πιστεύοντας ότι προκαλώντας φόβο θα καλμάρει την αμφισβήτηση.


- Εμιλιέν 22:  Ποια στοιχεία σας επιτρέπουν να συγκρίνετε τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών με το Μάη 68; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ή ακόμα και να ευχηθούμε τη πιθανότητα ενός κινήματος ίδιου τύπου για τη Γαλλία;

- Μπεζανσενό: Δεν υπάρχει μοντέλο για εξαγωγή. Κάθε αγώνας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βρίσκει τους δικούς του νόμους. Όμως πιστεύω πως ένας νέος Μάης 68 με τα χρώματα του 21ου αιώνα δεν θα έκανε κακό σε κανένα, εκτός από τους καπιταλιστές και τη κυβέρνηση.  Αλλά αυτό δεν μας πειράζει… Ο Μάης 68, εκτός από τα οδοφράγματα, ήταν μια γενική απεργία όπου εκατομμύρια άνθρωποι εισέβαλαν στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο.  Είναι αυτή ακριβώς την εισβολή που χρειαζόμαστε σήμερα.


- Τιμπώ: Απεργοί που μπλοκάρουν πετρελαϊκά κέντρα και συγκοινωνιακούς άξονες: πρόκειται ακόμα για απεργία όταν εμποδίζονται οι άλλοι να εργαστούν; Δεν είναι μάλλον πιο κοντά στην ιδέα που έχετε για τον «επαναστατικό ακτιβισμό»;

- Μπεζανσενό: Δεν ζούμε μια επανάσταση (όχι ακόμα!). Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία γενίκευσης των απεργιών, όπου η ριζοσπαστικοποίηση και η διεύρυνση πάνε χέρι χέρι. Το κίνημα διευρύνεται κάθε φορά λίγο περισσότερο, και ταυτόχρονα, οι δράσεις ριζοσπαστικοποιούνται επειδή η κυβέρνηση σπρώχνει προς τη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης.

- Μαρκ: ΄Εχει το ΝΡΑ ένα συγκεκριμένο αντισχέδιο μεταρρύθμισης; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;

- Μπεζανσενό: Το ΝΡΑ ζητάει όχι να ξαναγραφτεί το σχέδιο, αλλά την απόσυρσή του. Προτείνουμε τη πλήρη σύνταξη στα 60 χρόνια, και την επιστροφή στα 37,5 έτη ασφάλισης για όλους. Για τη χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου, προτείνουμε να αυξηθεί το μερίδιο της εργοδοτικής εισφοράς. Σύμφωνα με το Συμβούλιο προσανατολισμού των συντάξεων, χρειάζονται 3% του ΑΕΠ από τώρα μέχρι το 2050  για να χρηματοδοτηθεί το συνταξιοδοτικό σύστημα. Όμως, κάθε χρόνο, χάνεται το 17% του ετήσιου πλούτου με τη μορφή κερδών που μονοπωλούνται από μια μειοψηφία προνομιούχων. Πρέπει λοιπόν να μοιραστούμε το πλούτο, και επίσης να μοιραστούμε το χρόνο εργασίας εργαζόμενοι λιγότερο στις επιχειρήσεις, ώστε να έχει δουλειά όλος ο κόσμος έξω από αυτές.



- Βίκτορ: Ποιοι είναι, κατά τη γνώμη σας, οι τομείς που πρέπει να φορολογηθούν κατά προτεραιότητα αν θέλουμε να βρούμε τα κεφάλαια που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις;

- Μπεζανσενό:  Τα εισοδήματα του κεφαλαίου. Εξάλλου, κάθε χρόνο, χάνονται 32 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή εισφοροαπαλλαγών για να δημιουργήσουν, τάχα, θέσεις εργασίας (το βλέπουμε με πόση επιτυχία το κάνουν!). Αυτές οι εισφοροαπαλλαγές δημιουργούν ελλείμματα.


- Ζωρζ Π.: Πώς γίνεται και δείχνετε να μην φοβάστε τις οικονομικές συνέπειες (επιπτώσεις στην απασχόληση, την ανάπτυξη, κλπ) των κινημάτων που οργανώνετε ή πυροδοτείτε;

- Μπεζανσενό: Οι παρούσες οικονομικές δυσκολίες δεν οφείλονται στη γενική απεργία, αλλά σε ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, και η κρίση του οποίου, που άρχισε πριν από δυο χρόνια με την υπόθεση των subprimes, απλώθηκε σαν γάγγραινα στο σύνολο των γραναζιών της οικονομίας. Γινόμαστε μάρτυρες μιας κρίσης υπερπαραγωγής με τη μαρξιστική σημασία της λέξης στο σύνολο των καπιταλιστικών δυνάμεων. Θα πρέπει κάποτε να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης που να επιτρέπει να ικανοποιούνται οι ανάγκες της ανθρωπότητας.



- Φοιτητής από Τόκιο: Πιστεύετε ότι ένα δημοψήφισμα θα ήταν μια καλή λύση για να ξανατεθεί ενδεχομένως το ζήτημα από μηδενική βάση;

- Μπεζανσενό: Στη συγκεκριμένη στιγμή της αναμέτρησης, όχι. Θα ήταν κάτι αποπροσανατολιστικό και ένα θεσμικό υποκατάστατο για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Αν για να νικήσουμε υπάρχει ένα πιο αποτελεσματικό μέσο από ό,τι η ανανεωνόμενη γενική απεργία, πρέπει να μας το πουν, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Η ψηφοφορία των πολιτών μπόρεσε, τη στιγμή της ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομείου, να αποτελέσει ένα στήριγμα για τους αγώνες. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους αγώνες.


- Σερένα: Οι φοιτητές είναι προς το παρόν ελάχιστα κινητοποιημένοι, θα μπορούσαν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο;

- Μπεζανσενό:  Όχι πανικός Σερένα, έρχονται! Καμιά δεκαριά πανεπιστήμια είναι ήδη κινητοποιημένα, και όντως, η φοιτητική αμφισβήτηση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποφασιστικό στοιχείο για την επέκταση του κινήματος.


- Ματιέ: Άρα είναι φυσιολογικό να μπλοκάρονται τα σχολικά κτίρια και να εμποδίζονται όσοι θέλουν να μελετήσουν;

- Μπεζανσενό: Άρα, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζω εκείνους που μπλοκάρουν.



- Zbeul: Μήπως η λύση είναι οι δράσεις των Black Blocs αντί για τις παραδοσιακές «διαδηλώσεις μεργκέζ της CGT»;

- Μπεζανσενό: Είμαι μάλλον με τη μεριά του Red Block. Εξάλλου, μου αρέσουν τα μεργκέζ και είμαι υπέρ της ανανεώσιμης γενικής απεργίας.


- CG: Τι γίνεται με την αληθινή αριστερή συμμαχία μεταξύ του ΝΡΑ και του Αριστερού Μετώπου ώστε να μπορεί να επηρεάσει το Σοσιαλιστικό κόμμα στα επόμενα χρόνια;

- Μπεζανσενό: Προτείνουμε τη συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων πάνω σε ενωτικές και ριζοσπαστικές βάσεις, και σε πλήρη ανεξαρτησία απέναντι στο Σοσιαλιστικό κόμμα.  Ο στόχος, για μένα, δεν είναι να επηρεάσουμε τη πολιτική του ΣΚ ή να το στρατολογήσουμε στον αντικαπιταλισμό (καλό κουράγιο!), αλλά μάλλον να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία του ΣΚ πάνω στην υπόλοιπη αριστερά. Υπάρχουν δυο μεγάλοι πολιτικοί προσανατολισμοί στα αριστερά: η μια που εγγράφεται στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, και η άλλη που θέλει να βγει από αυτό. Αυτοί οι δυο προσανατολισμοί δεν είναι συμβατοί μέσα στην ίδια κυβέρνηση, αλλά οι δυνάμεις μας μπορούν να προστεθούν για να αντισταθούν στη δεξιά, όπως συμβαίνει στο ζήτημα των συντάξεων.


- Λωράν Φ.: Κύριε Μπεζανσενό, πότε λογαριάζετε να βγείτε στη σύνταξη;

- Μπεζανσενό:  Στα 60 χρόνια και με πλήρη σύνταξη! Αλλά να ξέρεις Λωράν, ότι θα συνεχίσω πάντως να αγωνίζομαι.


- Μαρού: Και μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κλιμάκωση;

- Μπεζανσενό: Μέχρι τη νίκη. Έχουν συγκεντρωθεί οι προϋποθέσεις για να νικήσει το κίνημα για τις συντάξεις. Αυτό δεν είναι δεδομένο, και υπάρχουν ακόμα μπροστά μας  πολλά εμπόδια. Αλλά αντικειμενικά, το στρατόπεδό μας, εκείνο της αμφισβήτησης, εξακολουθεί να διευρύνεται ενώ το απέναντι στρατόπεδο απομονώνεται και γίνεται πιο εύθραυστο. Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός μεταβάλλεται σε κατατρόπωση. Απέναντι σε υπουργούς που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, ο δρόμος μπορεί να πετύχει μια αποφασιστική νίκη σε αυτή τη πάλη των τάξεων. Όπως το έλεγε ο Τσε, Hasta la Victoria siempre!.

Βίντεο από το 6ο ΕΚΦ | Instabul 2010

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος & Yeni Yol: Μονομερής μείωση των στρατιωτικών δαπανών!

 Οι διαδοχικές τουρκικές και ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν, ξανά και ξανά, ότι δε φταίνε αυτές, ότι είναι «οι άλλοι» οι επιτιθέμενοι, ότι είναι «οι άλλοι» που έχουν επιθετική εξωτερική πολιτική. Εμείς είμαστε οι καλοί, λέει η κάθε κυβέρνηση, είμαστε φιλειρηνικοί. Στις αλληλοκατηγορίες τους και οι δύο κυβερνήσεις έχουν εξίσου δίκιο! Γιατί τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική κυβέρνηση, τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική αστική τάξη ανταγωνίζονται και αντιπαλεύουν η μία την άλλη. Ο ανταγωνισμός τους, όμως, δεν αφορά κάποιο ένδοξο παρελθόν ή κάποιους ιερούς προγόνους, ούτε τη θρησκεία ή τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, δεν αφορά καν αυτά καθευτά τα εδάφη ή τις θάλασσες «που ήταν πάντοτε δικά μας». Η τουρκική και η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους παλεύουν για τα οικονομικά τους συμφέροντα, για το ποιος θα κυριαρχήσει πρώτα και κύρια οικονομικά στις περιφερειακές αγορές.

Αντίθετα με τις αστικές τους τάξεις, οι Έλληνες και οι Τούρκοι εργάτες, οι Ελληνίδες και Τουρκάλες εργάτριες δεν είναι εχθροί. Οι πραγματικές απειλές που έχουν να αντιμετωπίσουν προέρχονται από τις δικές τους αστικές τάξεις, από τις δικές τους αστικές κυβερνήσεις. Τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα, με τρόπο και σε βαθμό που εξαρτάται από την εγχώρια πολιτική και οικονομική κατάσταση, οι δύο εργατικές τάξεις αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες επιθέσεις από τις αστικές τους τάξεις και από τις κυβερνήσεις τους: νεοφιλελεύθερες πολιτικές μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας χωρίς τέλος και μεγάλης ανεργίας∙ ένα μικροσκοπικό κράτος πρόνοιας, αλλά ένα εύρωστο αστυνομικό κράτος∙ αυξανόμενο εθνικισμό, ρατσισμό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Οι πραγματικοί εχθροί της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι οι αντίστοιχες αστικές τάξεις και η οικονομική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού.

Οι δύο αστικές τάξεις, όμως, στρέφουν τη μια εργατική τάξη ενάντια στην άλλη, ειδικά όταν πρόκειται για τις στρατιωτικές δαπάνες. Σύμφωνα ακόμη και με τις στατιστικές του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ανάμεσα στις χώρες της συμμαχίας με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ τους (2009: 3.1% για την Ελλάδα, 1.8% για την Τουρκία). Η κάθε χώρα σπαταλάει πάνω από 10 δις δολάρια το χρόνο για την «άμυνά» της. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι, επίσης, οι δύο μεγαλύτεροι εισαγωγείς συμβατικών όπλων στην Ευρώπη (Stockholm International Peace Research Institute, 2009). Ένα από τα βασικά και πιο ευκολοχώνευτα επιχειρήματα για αυτήν τη σπατάλη είναι «η επιθετικότητα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου». Αυτή η εξωφρενική δαπάνη αποτελεί το μόνιμο εμπόδιο για κάθε πραγματική αύξηση στις κοινωνικές επενδύσεις και τους μισθούς και για την επέκταση του κράτους πρόνοιας. Για άλλη μια φορά στην ιστορία, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς της οικονομικής κρίσης, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, μπορούμε να έχουμε ή βούτυρο ή κανόνια.

Και οι δύο κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν πάρα πολύ να μειώσουν τις στρατιωτικές δαπάνες, αλλά η «άλλη πλευρά» δε θέλει. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο πρόσχημα για να αρνηθούν οποιεσδήποτε περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις. Μέχρι σήμερα, δεν έχουμε δει καμία συμφωνία ή έστω το πρώτο βήμα για μια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία για τη συντονισμένη μείωση των εξοπλισμών, μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι καμία από τις δύο κυβερνήσεις δεν εννοεί αυτό που λέει.

Την ίδια στιγμή, τα «παιχνίδια πολέμου» συνεχίζονται πάνω από το Αιγαίο. Όπως έδειξε η κρίση του 1996 στα Ίμια/Kardak, δεν πρόκειται απλώς για «παιχνίδια», μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και να φέρουν τις δύο χώρες στο χείλος τους πολέμου ανά πάσα στιγμή. Η ανάπτυξη στενότερων σχέσεων μεταξύ των επιχειρήσεων και οι καλογυαλισμένες κυβερνητικές επισκέψεις προσπαθούν να δώσουν την εικόνα μιας απόπειρας για επαναπροσέγγιση. Πέρα από το ότι δεν έχουν επιτύχει να υπερβούν πραγματικά κάποια από τις διαμάχες ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις και τα κράτη τους, δεκαετίες «επαναθέρμανσης» και «ψύχρανσης» των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων δείχνουν ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε στις κυβερνήσεις για μια μόνιμη ειρήνη, πόσο μάλλον για μια πραγματική επίλυση της διαμάχης για το Αιγαίο, την Κύπρο ή τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι αστικές τάξεις είναι σαν τους μετόχους σε μια ιδιωτική επιχείρηση: τη μια μέρα είναι καλοί συνεταίροι, την επόμενη γίνονται θανάσιμοι εχθροί – και αυτό μπορεί να συμβεί ξανά και ξανά. Μόνο οι εργατικές τάξεις στην Τουρκία και την Ελλάδα μπορούν να λύσουν πραγματικά αυτά τα ζητήματα και να τα λύσουν μια για πάντα. Γιατί είναι το διεθνιστικό ταξικό συμφέρον τους να εμποδίσουν οποιαδήποτε επίθεση ή απόπειρα επίθεσης των δύο κρατών κινητοποιούμενες από τα κάτω για να επιλύσουν τις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Με αυτό το σκοπό, πρέπει να ξεκινήσουμε από την πιο άμεση, αντικοινωνική και μόνιμα απειλητική όψη της πολεμοκαπηλίας ανάμεσα στα δύο κράτη: την κούρσα των εξοπλισμών. Εμείς, το ελληνικό και το τουρκικό τμήμα της Τετάρτης Διεθνούς, απαιτούμε την άμεση και αποφασιστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την ακύρωση όλων των παραγγελιών για όπλα και στις δύο χώρες. Δε θα αφήσουμε τις κυβερνήσεις μας να κρύψουν την απροθυμία τους πίσω από την απροθυμία της κυβέρνησης από την άλλη πλευρά του Αιγαίου. Δε δεχόμαστε καμιά δικαιολογία, απαιτούμε η μείωση αυτή των στρατιωτικών δαπανών να εφαρμοστεί μονομερώς στις χώρες μας. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί, όμως, μόνο με τη δράση των οργανώσεών μας στις δύο χώρες. Γι’ αυτό καλούμε όλη την εργατική τάξη, τις αριστερές και διεθνιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα και την Τουρκία να κινητοποιηθούν και να οργανώσουν μια κοινή καμπάνια για τη μονομερή μείωση των στρατιωτικών δαπανών και στις δύο χώρες.

Έλληνες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι!

Türk ve Yunan işçileri  birleşin!

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

Yeni Yol ( τουρκικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

Unilateral reduction in military spending!

Unilateral reduction in military spending!

Time and again, successive Turkish and Greek governments have insisted that it’s not their fault, that it is “the others” who are the aggressors, “the others” who undertake an offensive foreign policy. We are, each government says, the good, peaceful guys. In blaming one another both governments are equally right! Because both the Greek and Turkish governments, both the Greek and Turkish bourgeoisies, compete and fight each other. Their rivalry, though, is not about any glorious past and holy ancestors, not about religion or national minority rights, it is not even about “it-has-always-been-ours” soil or sea as ends in themselves. The Turkish and Greek bourgeoisies and their governments are fighting for their economic interests, for who will prevail first and foremost economically in the regional markets.

Unlike their respective bourgeoisies, the Greek and Turkish workers are not enemies. The real threats they have to face come from their own bourgeoisies, from their national governments. Both in Turkey and Greece, in ways and to an extent depending on the domestic political and economic situation, the working classes face the same problems, the same attacks from their bourgeoisies and governments: neoliberal policies of massive privatizations, never ending austerity, high rates of unemployment; a tiny welfare state and a robust police state; rising nationalism, racism and religious fundamentalism. The real enemies of the working class in Greece and Turkey are their respective bourgeoisies and the economic and ecological crisis of capitalism.

The two bourgeoisies, though, play the two working classes against each other, especially when it comes to military spending. According to NATO own data, Greece and Turkey are amongst the alliance’s top military spenders as percentage of their GDP (2009: 3.1% for Greece, 1.8% for Turkey). Each country wastes more than $10 billion a year for its “defense”. Greece and Turkey are also the top two importers of conventional weapons in Europe (Stockholm International Peace Research Institute, 2009). One of the main and catchy arguments for this waste is the “aggressiveness from the other side of the Aegean”. This exorbitant spending is permanently blocking any real increase in social investments, welfare and wages. Once more in history, especially in these times of economic crisis, it can’t be otherwise, it should be either butter or canons.

Each government claims that it deeply wants to reduce military spending but “the other side” doesn’t want to. This is a mere pretext to deny any cuts for the military. To day, we have never seen any agreement or even a first step to an agreement on coordinated arms reduction between Greece and Turkey, a clear evidence that none of the two governments mean what they say.

At the same time, “war games” over the Aegean continue. As the 1996 Imia/Kardak crisis has shown, these are not just “games”, they can easily escalate and bring the two countries on the lip of war at any time. Increasing business links and polished government visits try to project the image of an attempt at rapprochement. Besides not succeeding in really overcoming any of the rivalries between the two bourgeoisies and their states, decades of “warming” and “cooling” Greek-Turkish diplomatic relations have shown that we cannot rely on governments for a permanent peace, let alone a real resolution of conflicts over the Aegean, Cyprus or the national minority rights in the benefit of the working class. Bourgeoisies are like shareholders in a private company: one day they are good partners, the other day they become lethal enemies – and this can happen time and again. Only the working classes in Turkey and Greece can really solve these issues and do it once and for all.  Because it is to their internationalist class interest to prevent any aggression or attempt at aggression between the two states by mobilizing from below to resolve all Greek-Turkish conflicts.

To this end, we have to start from the most immediate, anti-social and permanently threatening aspect of warmongering between the two states: the arms race. We, the Greek and Turkish sections of the Fourth International, demand the immediate and decisive reduction in military spending and the cancellation of all existing arms purchasing orders in both countries. We will not let our governments hide their unwillingness behind the unwillingness of the government on the other side of the Aegean. Accepting no excuses, we demand that this reduction is implemented unilaterally in our respective countries. This aim cannot be achieved, though, only through the actions of our organizations in the two countries. That’s why we call for all the working class people, the left - wing and internationalist political organizations in Turkey and Greece, to mobilize and organize a common campaign for the unilateral reduction in military spending in both countries.

Turkish and Greek Workers Unite!

Έλληνες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι!

Türk ve Yunan işçileri  birleşin!

OKDE Spartakos [Greek section of Fourth International]

Yeni Yol [Turkish section of Fourth International]

Εφημερίδα της 4ης Διεθνούς για το 6ο ΕΚΦ

Esf Fi Paper

Φοιτητικοί αγώνες και διώξεις στο Μαρόκο

Το πρωτότυπο κείμενο στη σελίδα του International Viewpoint

Το FSE απαιτεί την απελευθέρωση των φυλακισμένων φοιτητών.

Κάτω από τις πιέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, το καθεστώς του Μαρόκου ξεκίνησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και επιτίθεται στο δικαίωμα της εκπαίδευσης. Η αναγγελία του «σχεδίου έκτακτης ανάγκης» έγινε στις αρχές της ακαδημαϊκής χρονιάς και λόγω της επιθετικότητας των μέτρων, πυροδότησε το κλίμα. Οι αγωνιστές συνδικαλιστές οργανώθηκαν και είναι στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων ενάντια στο «Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης».

Όπως και σε όλους τους φοιτητικούς αγώνες, το καθεστώς απάντησε με καταστολή και εκβιασμούς για χαμένα εξάμηνα με την ελπίδα να σπάσει τις κινητοποιήσεις.

Στο Πανεπιστήμιο του Agadir, οι φοιτητές απάντησαν σε αυτούς τους ελιγμούς [του καθεστώτος] μποϋκοτάροντας τις εξετάσεις. Σε απάντηση, το καθεστώς έστειλε την αστυνομία στο χώρο του πανεπιστημίου, η οποία σπέρνοντας τον τρόμο χτύπησε τους «απεργούς» και κατέστειλλε τα αγωνιστικά στοιχεία.

Αρκετοί φοιτητές τραυματίστηκαν και η κατάσταση ενός είναι σοβαρή. Δέκα φοιτητές διώκονται και ενδέχεται ο κατάλογος να συνεχιστεί. Πέντε φοιτητές τελούν υπό κράτηση, στις φυλακές του Inezgane.

Το αποτέλεσμα της «δημοκρατικότητας» της Μαροκινής μοναρχίας, στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι η συνεχής άρνηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και πολιτικών, τα βασανιστήρια, η βίαιη καταπίεση των λαϊκών και εργατικών κινημάτων για δικαιωσύνη και αξιοπρέπεια. Το FSE [Fédération Syndicale Etudiante] ανησυχεί για την τύχη των φυλακισμένων φοιτητών και διαβεβαιώνει τους αγωνιστές για την πλήρη στήριξη της.

Απαιτούμε την απελευθέρωση τους, τον τερματισμό των διώξεων των φοιτητών, την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των φοιτητών και των λαϊκών στρωμάτων.

18 – Ιούνη 2010 |  La Fédération Syndicale Etudiante

international@luttes-etudiantes.com

6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ - Ιστανμπούλ

Το 6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ θα πραγματοποιηθεί στις 1-4 Ιουλίου 2010 στην Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας. Θα περιέχει σεμινάρια, εργαστήρια, συνελεύσεις και άλλες εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα μεγάλη διαδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 3 Ιουλίου στην Πλατεία Ταξίμ. Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών διοργανώνει μία ευρωπαϊκή ημέρα δράσης, στις 30 Ιουνίου, την προηγούμενη ημέρα έναρξης των εργασιών, με σεμινάρια και γυναικεία διαδήλωση το απόγευμα. 

Όπως αποφασίστηκε στην Προπαρασκευαστική Συνάντηση στο Ντιγιάρμπακιρ, το Σεπτέμβριο του 2009, οι άξονες του Φόρουμ της Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολης είναι οι εξής: 

1. Οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις: αντίσταση και εναλλακτικές προτάσεις 

2. Κοινωνικά δικαιώματα για μια κοινωνική Ευρώπη 

3. Τι είδους δημοκρατία; Προωθώντας κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες 

4. Προάσπιση των δικαιωμάτων καταπιεσμένων λαών και μειονοτήτων 

5. Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο 

6. Ισότητα και διακρίσεις: Φεμινιστικές εναλλακτικές προτάσεις στην παγκόσμια κρίση 

7. Σώστε τον πλανήτη: Χτίζοντας ένα βιώσιμο κόσμο 

8. Ειρήνη και πόλεμος, μιλιταρισμός, κατοχή 

9. Νεολαία: το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και το μέλλον 

10. Δημοκρατικοποιώντας τη γνώση, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό: εναλλακτικές προτάσεις 

11. ΜΜΕ και σχέσεις εξουσίας: προασπίζοντας την ελευθερία έκφρασης και δημοκρατικοποιώντας την πληροφόρηση 

12. Η Ευρώπη και ο κόσμος: συνεργασία και ανάπτυξη με βάση την αλληλεγγύη και όχι την κυριαρχία και τη νεοαποικιοκρατία 

13. Το παρόν και το μέλλον του κινήματος για την παγκόσμια δικαιοσύνη. 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις αίθουσες, τις τιμές για τη διοργάνωση σεμιναρίων, τα εισιτήρια, τους θεματικούς χώρους καθώς και άλλες πρακτικές πληροφορίες, επισκεφτείτε στην ιστοσελίδα του Φόρουμ:sosyalforum.org 

Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ θα συμμετάσχει ενεργά στο Φόρουμ της Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολης, θα τυπώσει αφίσα και φυλλάδιο που θα διατεθούν σε όλη την Ελλάδα, με σκοπό να γίνουν συσκέψεις σε πολλές πόλεις και να αναδειχθεί η σημαντική συμβολή της συνάντησης της Κωνσταντινούπολης στην οργάνωση δράσεων και εκδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη. Συμμετέχουμε στην ομάδα διεύρυνσης, κυρίως σε ό,τι αφορά την περιοχή των Βαλκανίων, και ξεκινάει μία καμπάνια ενημέρωσης και κινητοποίησης. Στο πλαίσιο αυτό το Ελλ. Κοιν. Φόρουμ διοργανώνει μία βαλκανική εκδήλωση ενημέρωσης και συσπείρωσης στις 10 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη και καλεί συνδικάτα, ομοσπονδίες, κοινωνικές, περιβαλλοντικές, γυναικείες, LGBT και άλλες οργανώσεις από τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, να συμμετάσχουν. 

Το Συντονιστικό της Αθήνας 

Για περισσότερες πληροφορίες: 

Τηλ. Επικοινωνίας: (πρωινά) 210 33 78 519/ (απόγευμα) 210 52 88 007 

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κωνσταντίνα Ναθαναηλίδου