Unilateral reduction in military spending!





Unilateral reduction in military spending!

Time and again, successive Turkish and Greek governments have insisted that it’s not their fault, that it is “the others” who are the aggressors, “the others” who undertake an offensive foreign policy. We are, each government says, the good, peaceful guys. In blaming one another both governments are equally right! Because both the Greek and Turkish governments, both the Greek and Turkish bourgeoisies, compete and fight each other. Their rivalry, though, is not about any glorious past and holy ancestors, not about religion or national minority rights, it is not even about “it-has-always-been-ours” soil or sea as ends in themselves. The Turkish and Greek bourgeoisies and their governments are fighting for their economic interests, for who will prevail first and foremost economically in the regional markets.

Unlike their respective bourgeoisies, the Greek and Turkish workers are not enemies. The real threats they have to face come from their own bourgeoisies, from their national governments. Both in Turkey and Greece, in ways and to an extent depending on the domestic political and economic situation, the working classes face the same problems, the same attacks from their bourgeoisies and governments: neoliberal policies of massive privatizations, never ending austerity, high rates of unemployment; a tiny welfare state and a robust police state; rising nationalism, racism and religious fundamentalism. The real enemies of the working class in Greece and Turkey are their respective bourgeoisies and the economic and ecological crisis of capitalism.

The two bourgeoisies, though, play the two working classes against each other, especially when it comes to military spending. According to NATO own data, Greece and Turkey are amongst the alliance’s top military spenders as percentage of their GDP (2009: 3.1% for Greece, 1.8% for Turkey). Each country wastes more than $10 billion a year for its “defense”. Greece and Turkey are also the top two importers of conventional weapons in Europe (Stockholm International Peace Research Institute, 2009). One of the main and catchy arguments for this waste is the “aggressiveness from the other side of the Aegean”. This exorbitant spending is permanently blocking any real increase in social investments, welfare and wages. Once more in history, especially in these times of economic crisis, it can’t be otherwise, it should be either butter or canons.

Each government claims that it deeply wants to reduce military spending but “the other side” doesn’t want to. This is a mere pretext to deny any cuts for the military. To day, we have never seen any agreement or even a first step to an agreement on coordinated arms reduction between Greece and Turkey, a clear evidence that none of the two governments mean what they say.

At the same time, “war games” over the Aegean continue. As the 1996 Imia/Kardak crisis has shown, these are not just “games”, they can easily escalate and bring the two countries on the lip of war at any time. Increasing business links and polished government visits try to project the image of an attempt at rapprochement. Besides not succeeding in really overcoming any of the rivalries between the two bourgeoisies and their states, decades of “warming” and “cooling” Greek-Turkish diplomatic relations have shown that we cannot rely on governments for a permanent peace, let alone a real resolution of conflicts over the Aegean, Cyprus or the national minority rights in the benefit of the working class. Bourgeoisies are like shareholders in a private company: one day they are good partners, the other day they become lethal enemies – and this can happen time and again. Only the working classes in Turkey and Greece can really solve these issues and do it once and for all.  Because it is to their internationalist class interest to prevent any aggression or attempt at aggression between the two states by mobilizing from below to resolve all Greek-Turkish conflicts.

To this end, we have to start from the most immediate, anti-social and permanently threatening aspect of warmongering between the two states: the arms race. We, the Greek and Turkish sections of the Fourth International, demand the immediate and decisive reduction in military spending and the cancellation of all existing arms purchasing orders in both countries. We will not let our governments hide their unwillingness behind the unwillingness of the government on the other side of the Aegean. Accepting no excuses, we demand that this reduction is implemented unilaterally in our respective countries. This aim cannot be achieved, though, only through the actions of our organizations in the two countries. That’s why we call for all the working class people, the left - wing and internationalist political organizations in Turkey and Greece, to mobilize and organize a common campaign for the unilateral reduction in military spending in both countries.


Turkish and Greek Workers Unite!
Έλληνες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι!
Türk ve Yunan işçileri  birleşin!



OKDE Spartakos [Greek section of Fourth International]
Yeni Yol [Turkish section of Fourth International]


Εφημερίδα της 4ης Διεθνούς για το 6ο ΕΚΦ

Esf Fi Paper

Φοιτητικοί αγώνες και διώξεις στο Μαρόκο




Το FSE απαιτεί την απελευθέρωση των φυλακισμένων φοιτητών.

Κάτω από τις πιέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, το καθεστώς του Μαρόκου ξεκίνησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και επιτίθεται στο δικαίωμα της εκπαίδευσης. Η αναγγελία του «σχεδίου έκτακτης ανάγκης» έγινε στις αρχές της ακαδημαϊκής χρονιάς και λόγω της επιθετικότητας των μέτρων, πυροδότησε το κλίμα. Οι αγωνιστές συνδικαλιστές οργανώθηκαν και είναι στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων ενάντια στο «Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης».
Όπως και σε όλους τους φοιτητικούς αγώνες, το καθεστώς απάντησε με καταστολή και εκβιασμούς για χαμένα εξάμηνα με την ελπίδα να σπάσει τις κινητοποιήσεις.
Στο Πανεπιστήμιο του Agadir, οι φοιτητές απάντησαν σε αυτούς τους ελιγμούς [του καθεστώτος] μποϋκοτάροντας τις εξετάσεις. Σε απάντηση, το καθεστώς έστειλε την αστυνομία στο χώρο του πανεπιστημίου, η οποία σπέρνοντας τον τρόμο χτύπησε τους «απεργούς» και κατέστειλλε τα αγωνιστικά στοιχεία.
Αρκετοί φοιτητές τραυματίστηκαν και η κατάσταση ενός είναι σοβαρή. Δέκα φοιτητές διώκονται και ενδέχεται ο κατάλογος να συνεχιστεί. Πέντε φοιτητές τελούν υπό κράτηση, στις φυλακές του Inezgane.
Το αποτέλεσμα της «δημοκρατικότητας» της Μαροκινής μοναρχίας, στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι η συνεχής άρνηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και πολιτικών, τα βασανιστήρια, η βίαιη καταπίεση των λαϊκών και εργατικών κινημάτων για δικαιωσύνη και αξιοπρέπεια. Το FSE [Fédération Syndicale Etudiante] ανησυχεί για την τύχη των φυλακισμένων φοιτητών και διαβεβαιώνει τους αγωνιστές για την πλήρη στήριξη της.
Απαιτούμε την απελευθέρωση τους, τον τερματισμό των διώξεων των φοιτητών, την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των φοιτητών και των λαϊκών στρωμάτων.

18 – Ιούνη 2010 |  La Fédération Syndicale Etudiante

6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ - Ιστανμπούλ


Το 6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ θα πραγματοποιηθεί στις 1-4 Ιουλίου 2010 στην Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας. Θα περιέχει σεμινάρια, εργαστήρια, συνελεύσεις και άλλες εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα μεγάλη διαδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 3 Ιουλίου στην Πλατεία Ταξίμ. Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών διοργανώνει μία ευρωπαϊκή ημέρα δράσης, στις 30 Ιουνίου, την προηγούμενη ημέρα έναρξης των εργασιών, με σεμινάρια και γυναικεία διαδήλωση το απόγευμα. 

Όπως αποφασίστηκε στην Προπαρασκευαστική Συνάντηση στο Ντιγιάρμπακιρ, το Σεπτέμβριο του 2009, οι άξονες του Φόρουμ της Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολης είναι οι εξής: 

1. Οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις: αντίσταση και εναλλακτικές προτάσεις 
2. Κοινωνικά δικαιώματα για μια κοινωνική Ευρώπη 
3. Τι είδους δημοκρατία; Προωθώντας κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες 
4. Προάσπιση των δικαιωμάτων καταπιεσμένων λαών και μειονοτήτων 
5. Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο 
6. Ισότητα και διακρίσεις: Φεμινιστικές εναλλακτικές προτάσεις στην παγκόσμια κρίση 
7. Σώστε τον πλανήτη: Χτίζοντας ένα βιώσιμο κόσμο 
8. Ειρήνη και πόλεμος, μιλιταρισμός, κατοχή 
9. Νεολαία: το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και το μέλλον 
10. Δημοκρατικοποιώντας τη γνώση, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό: εναλλακτικές προτάσεις 
11. ΜΜΕ και σχέσεις εξουσίας: προασπίζοντας την ελευθερία έκφρασης και δημοκρατικοποιώντας την πληροφόρηση 
12. Η Ευρώπη και ο κόσμος: συνεργασία και ανάπτυξη με βάση την αλληλεγγύη και όχι την κυριαρχία και τη νεοαποικιοκρατία 
13. Το παρόν και το μέλλον του κινήματος για την παγκόσμια δικαιοσύνη. 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις αίθουσες, τις τιμές για τη διοργάνωση σεμιναρίων, τα εισιτήρια, τους θεματικούς χώρους καθώς και άλλες πρακτικές πληροφορίες, επισκεφτείτε στην ιστοσελίδα του Φόρουμ:sosyalforum.org 

Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ θα συμμετάσχει ενεργά στο Φόρουμ της Ιστανμπούλ - Κωνσταντινούπολης, θα τυπώσει αφίσα και φυλλάδιο που θα διατεθούν σε όλη την Ελλάδα, με σκοπό να γίνουν συσκέψεις σε πολλές πόλεις και να αναδειχθεί η σημαντική συμβολή της συνάντησης της Κωνσταντινούπολης στην οργάνωση δράσεων και εκδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη. Συμμετέχουμε στην ομάδα διεύρυνσης, κυρίως σε ό,τι αφορά την περιοχή των Βαλκανίων, και ξεκινάει μία καμπάνια ενημέρωσης και κινητοποίησης. Στο πλαίσιο αυτό το Ελλ. Κοιν. Φόρουμ διοργανώνει μία βαλκανική εκδήλωση ενημέρωσης και συσπείρωσης στις 10 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη και καλεί συνδικάτα, ομοσπονδίες, κοινωνικές, περιβαλλοντικές, γυναικείες, LGBT και άλλες οργανώσεις από τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, να συμμετάσχουν. 


Το Συντονιστικό της Αθήνας 

Για περισσότερες πληροφορίες: 
Τηλ. Επικοινωνίας: (πρωινά) 210 33 78 519/ (απόγευμα) 210 52 88 007 
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κωνσταντίνα Ναθαναηλίδου

15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ



Οι μετανάστες δεν είναι οι εχθροί μας,
εχθροί μας είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!

Στις 9, 10 και 11 του Ιούλη, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει ξανά τις πύλες του, την ώρα που κοινωνία και εργαζόμενοι δέχονται την πιο ανελέητη επίθεση των τελευταία 30 χρόνων αντιδρώντας με τις πιο μαζικές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Στην καρδιά της Αθήνας, στο Άλσος Γουδή, και μέσα στο πρωτόγνωρης βαρβαρότητας οικονομικό πλαίσιο που εξαναγκαζόμαστε όλοι από δω κι εμπρός να ζήσουμε, για 15η χρονιά έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες στήνουμε παρέα την πιο μεγάλη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης: μια γιορτή στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν 15.000-20.000 άτομα. Ένα φεστιβάλ φωτεινό, μελωδικό, αλλά και έντονα κριτικό κι ανήσυχο, πλούσιο τόσο σε εθνοτικές και πολιτισμικές αποχρώσεις όσο και σε πολιτικές εκδηλώσεις. Μια καλοκαιρινή γιορτή ανοιχτή σε μετανάστες και αντιρατσιστές, αλλά και σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν κάτω από την οικονομική πολιτική που λεηλατεί τις ζωές των πολλών, προκειμένου να σώσει τους λίγους και εκλεκτούς υποστηρικτές της.

Με κοινή μας γλώσσα:
  • τις μουσικές του κόσμου σε ροκ, τζαζ και έντεχνους ρυθμούς και με συναυλίες από ethnic μεταναστευτικά συγκροτήματα, ραπ & hiphopγκρουπάκια δεύτερης γενιάς και ρεμπέτικες κομπανίες καθημερινά
  • τις πολυεθνικές γεύσειςαπό τις αχνιστές κατσαρόλες των μεταναστευτικών και προσφυγικών οργανώσεων
  • τις θεατρικές παραστάσεις, τις εκθέσεις φωτογραφίας, τις προβολές videoκαι ταινιών

Αλλά και με μια σειρά συζητήσεων για:
  • την παγκόσμια κρίση,τη δικτατορία του ΔΝΤ, την Ευρώπη-φρούριο
  • το ρατσισμό και την ακροδεξιά βία
  • τα εργασιακά δικαιώματα και την ανάγκη κοινής οργάνωσης και αγώνα των ντόπιων και ξένων εργαζομένων
  • το παλαιστινιακό, τους πολιτικούς κρατούμενους, τα ναρκωτικάτην επιστροφή των πολιτικών προσφύγων και τη σχέση αθλητισμού-ρατσισμού...

...σας καλούμε να περάσουμε τρεις γεμάτες από κάθε άποψη βραδιές. Να αντιταχθούμε στις ολοένα αυξανόμενες επίσημες και «ανεπίσημες» ξενοφοβικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές και να αποδείξουμε εμπράκτως ότι αν το παραμύθι τους έχει δράκο, ο δράκος δεν κρύβεται εκεί που δολίως μας υποδεικνύουν: ξένοι δεν είναι οι διπλανοί μας, είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!

Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων
Σύντομα αναλυτικό πρόγραμμα συναυλιών, εκδηλώσεων και συζητήσεων στο www.antiracistfestival.gr,
Τηλ . επικοινωνίας: 210 3813928 (17:00-21:00)

Gaza Flotilla attack: end impunity for Israel’s crimes!


Ανακοίνωση της 4ης Διεθνούς για τη Γάζα:

The far-right government of Benjamin Netanyahu and Avigdor Lieberman has demonstrated once more its ability to go even further than earlier Israeli governments in trampling international law and basic human decency under foot. Their murderous attack in international waters on the Gaza Freedom Flotilla is a new escalation of the Israeli aggression against the Palestinian people. It must be met with a forceful escalation in the response from the solidarity movement and world public opinion.
Thanks to the Labour Party’s presence in Netanyahu’s extremist government, the whole Zionist political establishment is complicit in this fresh outrage. Labour defence minister Ehud Barak has declared that the government knowingly accepted the consequences of its act. Knowing, that is, that the world’s governments would reflexively respond with mere words: some diplomatic communiqués, some tut-tutting at Israeli ambassadors. As usual. But this time it must be different. This time an outpouring of protest must force governments to move from words to deeds.
Already Barrack Obama and Ban Ki-mon have spoken of investigation. What is there of consequence to investigate? The Israeli government does not deny that it launched an illegal attack in international waters; it proclaims it. The Israeli army itself says that more than ten activists were killed. The Israeli military’s own spokesperson claims no more than four Israeli injuries as extenuation for the slaughter. Al-Jazeera’s correspondent on the lead boat reports that a white flag was raised, and yet the Israelis opened fire as they stormed it, without provocation. All this points to a deliberate resort, as in 2008-09, to “disproportionate force”, certainly not a case of “self-defence”.
The assault on the Freedom Flotilla was in fact a logical extension of the blockade of Gaza that the flotilla was protesting and challenging. Hardly a government on earth besides Israel’s has a word to say in defence of this blockade, a blatant case of an illegal collective punishment of a civilian population. Yet hardly a government on earth lifts a finger to stop it. And the shamelessly cynical Israeli PR operation makes light of the blockade’s effects, recommending a posh Gaza restaurant to journalists.
Surely that press statement’s author remembers that posh restaurants remained in business in the Warsaw Ghetto as Jews were starving to death in the street outside! Not that there is mass starvation today in Gaza; arbitrary and capricious as the Israeli blockade is, it has so far been calibrated to avoid that degree of devastation. It has led only to widespread malnutrition; only to the traumatization of tens of thousands of children; only to mass unemployment that has left 80 per cent of the Strip’s 1.5 million people dependent on relief; only to the helplessness of a population trying to live among the ruins left by the 2008-09 Israeli aggression, which they are denied any means of repairing; only to the deaths of 28 Palestinians waiting for permission to leave for urgently needed medical treatment.
The protests against the attack on the flotilla, coming on top of the blockade, are more than justified. The picket lines and demonstrations outside Israeli embassies and consulates should continue. But the protests must go further, targeting the governments in each of our countries that have made and are making Israeli outrages possible.
  • In the United States, which under the Obama administration has remained Israel’s main backer, protests must demand and secure an immediate halt to the $3 billion in annual aid that funds the Israeli government’s crimes.


  • In the countries of the European Union, which only months ago decided on closer ties with Israel, protests must demand and secure immediate invocation of the human rights clause in the Israeli-EU free trade agreement, suspending the commercial privileges that give Israel an economic lifeline.


  • In the Arab countries that maintain ties with Israel, the peoples’ fury should frighten their governments into halting their complicity – and especially frighten the Egyptian government into ending its indispensable role in the criminal blockade of Gaza.


  • In the Israeli state, where protests are also taking place, there should be stepped-up resistance to the far-right government.


  • Everywhere where the solidarity movement is not yet strong enough to compel governments to break in practice with the Israeli state, people should take matters into their own hands with massive boycott, divestment and sanctions (BDS) campaigns.


Finally, this new Israeli crime should lead to a new wave of discussion and reflection about the bankruptcy of the “peace process” supposedly aimed at establishing a Palestinian mini-state in the 1967 territories alongside an intact Zionist Israel. Today the Israeli government is being “punished” for its attack on the flotilla with yet another suspension of the anaemic process of indirect talks with the Palestinian Authority – a process that it obviously views as nothing more than an occasionally useful distraction from its work of establishing facts on the ground. Movements for peace and solidarity should now be spurred to more clarity and resolve about the need for an alternative, heading towards true peace, with full and unconditional Palestinian self-determination, the right of return for the 1948 refugees (who make up four-fifths of the Gaza Strip’s population), the dismantling of the Zionist state, and a political solution in which the Palestinian and Israeli Jewish peoples can live together in full equality of rights.


Bureau of the Fourth International Paris, 1st June 2010

Προκήρυξη για την επίθεση στο "Στόλο της Ελευθερίας"

8 πλοία για τη Γάζα:



...η επικαιρότητα του ακτιβισμού και του διεθνισμού


"Κάθε πραγματικός άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται
 στο δικό του μάγουλο το χτύπημα που δόθηκε
 στον οποιονδήποτε άνθρωπο."
- Χοσέ Μαρτί

___________________________________________________________________ 



Μπορούν 8 πλοία και λιγότεροι από 700 ακτιβιστές να αλλάξουν ριζικά το πολιτικό κλίμα στο Παλαιστινιακό και να αναταράξουν τους διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς; Μπορούν να φέρουν στην επικαιρότητα και να προωθήσουν αποφασιστικά τον εν πολλοίς ξεχασμένο αγώνα των Παλαιστινίων και τον ακόμα πιο ξεχασμένο αποκλεισμό της Γάζας, της «μεγαλύτερης φυλακής» στον κόσμο; Μπορούν να εξαναγκάσουν σε μια υποχρεωτική, άβολη σιωπή μερικούς από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές τους Ισραήλ και να απομονώσουν διεθνώς την ισραηλινή κυβέρνηση; Μπορούν, τέλος, αυτοί οι ούτε 700, να ξεγυμνώσουν πέρα από κάθε αμφιβολία την υποκριτική στάση για το αραβικό και εγχώριο κοινό τους όχι μόνο της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης, αλλά και όλων των ευρωπαϊκών και αραβικών κυβερνήσεων;

Ο Στόλος της Ελευθερίας απέδειξε, με βαρύ φόρο αίματος, ότι μπορούν. Σήμερα έχει τεθεί με τον πιο πιεστικό τρόπο όχι απλώς η ανάγκη περισσότερης ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά και η ίδια η ανάγκη άρσης του αποκλεισμού της Γάζας.  Και δεν τίθεται πια μόνο από όσους και όσες είναι ενεργητικά αλληλέγγυοι στην υπόθεση της Παλαιστίνης, από τις αριστερές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, από τους Άραβες ή από τους Ισραηλινούς που εναντιώνονται την κατοχή, αλλά τίθεται ακόμα και από τις κυβερνήσεις, συχνά ένθερμες υποστηρίκτριες του Ισραήλ, ακόμα και από φωνές μέσα στην ισραηλινή κυβέρνηση που αντιλαμβάνονται ότι απλά πια δεν αντέχουν πολιτικά, δεν τους παίρνει να συνεχίζουν το στραγγαλισμό των 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας. Και στο βάθος αρχίζει να αμφισβητείται ακόμα και το προπαγανδιστικό πυροτέχνημα ότι η Χαμάς δεν είναι μια –τόσο σπάνιο για τη Μέση Ανατολή- δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά μια τρομοκρατική οργάνωση, ότι όσο υπάρχει Χαμάς δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο Παλαιστινιακό. Τώρα πια όλοι ξέρουμε ποιος είναι το πολεμόχαρο γεράκι, ποιος είναι ο κατακτητής, ποιος ο τρομοκράτης, ποιος ο πειρατής.

Πώς όμως έγινε αυτό δυνατό; Υπήρξε θεια πρόνοια; Ήταν η ώρα η κακιά, μια άτυχη στιγμή για το Ισραήλ, που του στοιχίζει; Είναι ζήτημα γεωπολιτικών αλλαγών, στη Δύση και στην Τουρκία, που απλά ωρίμασαν; Η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε δύο λέξεις που η Αριστερά στην Ελλάδα αγαπάει να μισεί και να συκοφαντεί: ακτιβισμός και διεθνισμός!

Όσοι και όσες συμμετείχαν στο Στόλο της Ελευθερίας, από πάνω από 40 χώρες, είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πορείες για την Παλαιστίνη στις πόλεις τους, ακόμα και με προορισμό την τοπική ισραηλινή πρεσβεία, είναι απόλυτα αναγκαίες, αλλά, απλά, δεν είναι αρκετές, έπρεπε να γίνει το κάτι παραπάνω. Και είναι σαφές ότι προετοίμασαν με συστηματικότητα και αποτελεσματικότητα αυτό το κάτι παραπάνω. Μια πλατιά, πλουραλιστική και διεθνής συμμαχία συγκροτήθηκε για αυτόν το σκοπό. Έγινε όλη η αναγκαία οικονομική και πολιτική προετοιμασία. Το σπάσιμο του αποκλεισμού απαίτησε σημαντική επιμονή: η καμπάνια είχε ξεκινήσει ήδη από το 2008, αλλά το θετικότερο πολιτικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις σε αυτήν, την ένατη απόπειρα, το 2010. Ο ακτιβισμός του Στόλου της Ελευθερίας δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια πολιτική τρέλα που έτυχε να πετύχει. Το σημερινό Ισραήλ , της ήττας στο Λίβανο το 2006 και της μη νίκης στη Γάζα το 2008-2009, πολύ λίγο θυμίζει το Ισραήλ που τον Ιούνιο του 1967 νικούσε σε έξι μέρες τρεις αραβικούς στρατούς ή το Ισραήλ που τον Ιούλιο του 1976 εξόντωνε με κομάντος τους αεροπειρατές ακόμα και στο Έντεμπε της Ουγκάντας. Και στο πολιτικό επίπεδο όμως οι πιο καλοί σύμμαχοι του Ισραήλ αντιλαμβάνονταν, ειδικά μετά τους πολέμους στο Λίβανο και στη Γάζα, ήδη πριν από το Στόλο της Ελευθερίας, τα πολιτικά του αδιέξοδα και έβλεπαν, λιγότερο ή περισσότερο, την ανάγκη κάποιας αλλαγής πολιτικής. Ακόμα και η καλή φίλη του Ισραήλ Τουρκία είχε αρχίσει να υπολογίζει αλλιώς τα γεωπολιτικά της συμφέροντα.

Αυτή η συστηματική προετοιμασία και αυτή η σωστή εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης δε θα ήταν όμως τίποτα χωρίς τη διάθεση 700 ακτιβιστών να υποστούν τις ταλαιπωρίες και τους κινδύνους ενός τέτοιου ταξιδιού - κινδύνους που μάλλον δεν είχαν υπολογίσει ότι θα έφταναν μέχρι και τη χρήση πραγματικών πυρών από την «Αμυντική Δύναμη του Ισραήλ», τον ισραηλινό στρατό. Κίνδυνοι όμως, και έχει σημασία αυτό, που δεν αναλήφτηκαν παράτολμα και με αδιαφορία για τις συνέπειες, αλλά με επίγνωση ότι όσο είναι αναγκαία η άμυνα απέναντι στην πειρατεία , αλλά τόσο αδύνατη, αυτοκτονική και πολιτικά ατελέσφορη θα ήταν η ένοπλη αντιπαράθεση με έναν τακτικό στρατό.

Η συμμετοχή ακτιβιστών από πάνω από 40 χώρες ήταν μια εντυπωσιακή και αποτελεσματική επίδειξη διεθνούς αλληλεγγύης. Το πρόβλημα της Γάζας και η αιματηρή πειρατεία στο Στόλο της Ελευθερίας έγινε αναγκαστικά υπόθεση όλων αυτών των κοινωνιών, αλλά και των κυβερνήσεων, που είχαν πάνω στα πλοία συμπολίτες τους, «δικούς τους ανθρώπους». Ο έμπρακτος διεθνισμός του Στόλου της Ελευθερίας στηρίχτηκε τη μέρα της επίθεσης και τις επόμενες μέρες από διαδηλώσεις σε εκατοντάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο, πολύ πέρα από τα όρια του αραβικού και ισλαμικού κόσμου, αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Είχε και ένα ακόμα καθόλου δευτερεύον αποτέλεσμα: όχι μόνο κατέφερε ένα αποφασιστικό πλήγμα στη δυτική προπαγάνδα ότι στη Μέση Ανατολή έχουμε μια αντιπαράθεση χριστιανών και μουσουλμάνων, των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατικών αξιών και του φονταμενταλισμού, αλλά κατάφερε πλήγμα στον ίδιο τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, που πατώντας στην ήττα της Αριστεράς και του αραβικού εθνικισμού, θέλει να απαντήσει στον MacWorld με Τζιχάντ χωρίς να κάνει τη διάκριση σε κυβερνήσεις και κοινωνίες, σε Δυτικά αφεντικά και Δυτικούς δούλους.

Ο Στόλος της Ελευθερίας, πέρα από την έμπρακτη βοήθειά του στη Γάζα, υπογραμμίζει λοιπόν την επικαιρότητα του ακτιβισμού και του διεθνισμού. Επικαιρότητα που συνίσταται όχι μόνο στην αναγκαιότητά τους, αλλά και στη δραματική τους αποτελεσματικότητα. Μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πέρα από τα συνήθη επιχειρήματα που βρίσκουν μπροστά τους οι όποιες ακτιβίστικες και διεθνιστικές διαθέσεις. Η καθολική αποδοχή της δράσης των 8 πλοίων για τη Γάζα και των 700 ακτιβιστών ακόμα και από αυτούς που, σε άλλες περιπτώσεις και υπό άλλες συνθήκες, θα αντιμετώπιζαν με μάλλον ξινισμένα μούτρα ακόμα και τη λέξη «ακτιβιστής» δείχνει την πολιτική γύμνια, τα εύκολα προσχήματα και την άφθονη συκοφαντία με την οποία αντιμετωπίζεται οτιδήποτε ακτιβίστικο ή διεθνιστικό. Γιατί, τελικά, ο ακτιβισμός αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά «εκτόνωση του κινήματος και των αγωνιστικών διαθέσεων» είναι. Μάλλον αποτελεί μια προσπάθεια, άλλοτε επιτυχήμενη και καλοσχεδιασμένη άλλοτε όχι, όπως όλες οι πολιτικές προσπάθειες, μια προσπάθεια  να αντιστραφεί η υποβάθμιση της ταξικής πάλης σε ρουτινιάρικη, τελετουργική δράση από καθήκον, τελετουργική δράση που όσο θεωρεί δεδομένο τον αγώνα άλλο τόσο θεωρεί δεδομένη και την ήττα του και που βασίζεται στη λογική «εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και εκείνοι τη δική τους», εμείς δηλαδή συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να αγωνιζόμαστε και οι αφέντες αυτού του κόσμου συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους και να είναι αφέντες μας. Γιατί και ο διεθνισμός, από την άλλη, αντί να συνιστά υπεκφυγή της πάλης ενάντια στα δικά μας αφεντικά, που συχνά μάλιστα είναι άμεσα συνένοχα και για πολλά εγκλήματα αλλού, όπως και στην Παλαιστίνη, μάλλον είναι η ώριμη πολιτική συνείδηση του ότι ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο και οι νίκες και οι ήττες μας έχουν εξίσου παγκόσμιες επιπτώσεις.  Γιατί, τελικά, η άρνηση της παγκοσμιότητας του κοινωνικού πολέμου αντί να μας βοηθάει, υποτίθεται, να επικεντρωθούμε στην ταξική πάλη που διεξάγεται στο άμεσο πολιτικό μας περιβάλλον μοιάζει όλο και περισσότερο με την αυταπάτη του μέσου μικροαστού νοικοκυραίου, που πιστεύει πως, άμα αυτός κοιτάζει τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του και την οικογένειά του, όλα θα πάνε καλά.

Ακτιβισμός και διεθνισμός. Δύο εφιάλτες στοιχειώνουν και πάλι τον ύπνο της Αριστεράς, ένας Στόλος της Ελευθερίας και δύο ιδέες κάνουν την ψυχή της να τρέμει  μη τυχόν χρειαστεί κι αυτή μια μέρα να «χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι» που έχει δημιουργήσει στους δούλους και τους αφέντες αυτού του κόσμου.

M. Καλαμαράς
8/06/10

Τι είναι σιωνισμός;


 



Τι είναι σιωνισμός; [μια μαρξιστική προσέγγιση].

Έκδοση της ΟΚΔΕ - Σπάρτακος, των συντρόφων:
M. Warshawski και G. Taut.

__________________________________
Η ηλεκτρονική έκδοση διαθέσιμη στο: