ΟΚΔΕ-Σπάρτακος & Yeni Yol: Μονομερής μείωση των στρατιωτικών δαπανών!
Οι διαδοχικές τουρκικές και ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν, ξανά και ξανά, ότι δε φταίνε αυτές, ότι είναι «οι άλλοι» οι επιτιθέμενοι, ότι είναι «οι άλλοι» που έχουν επιθετική εξωτερική πολιτική. Εμείς είμαστε οι καλοί, λέει η κάθε κυβέρνηση, είμαστε φιλειρηνικοί. Στις αλληλοκατηγορίες τους και οι δύο κυβερνήσεις έχουν εξίσου δίκιο! Γιατί τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική κυβέρνηση, τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική αστική τάξη ανταγωνίζονται και αντιπαλεύουν η μία την άλλη. Ο ανταγωνισμός τους, όμως, δεν αφορά κάποιο ένδοξο παρελθόν ή κάποιους ιερούς προγόνους, ούτε τη θρησκεία ή τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, δεν αφορά καν αυτά καθευτά τα εδάφη ή τις θάλασσες «που ήταν πάντοτε δικά μας». Η τουρκική και η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους παλεύουν για τα οικονομικά τους συμφέροντα, για το ποιος θα κυριαρχήσει πρώτα και κύρια οικονομικά στις περιφερειακές αγορές.
Αντίθετα με τις αστικές τους τάξεις, οι Έλληνες και οι Τούρκοι εργάτες, οι Ελληνίδες και Τουρκάλες εργάτριες δεν είναι εχθροί. Οι πραγματικές απειλές που έχουν να αντιμετωπίσουν προέρχονται από τις δικές τους αστικές τάξεις, από τις δικές τους αστικές κυβερνήσεις. Τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα, με τρόπο και σε βαθμό που εξαρτάται από την εγχώρια πολιτική και οικονομική κατάσταση, οι δύο εργατικές τάξεις αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες επιθέσεις από τις αστικές τους τάξεις και από τις κυβερνήσεις τους: νεοφιλελεύθερες πολιτικές μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας χωρίς τέλος και μεγάλης ανεργίας∙ ένα μικροσκοπικό κράτος πρόνοιας, αλλά ένα εύρωστο αστυνομικό κράτος∙ αυξανόμενο εθνικισμό, ρατσισμό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Οι πραγματικοί εχθροί της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι οι αντίστοιχες αστικές τάξεις και η οικονομική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού.
Οι δύο αστικές τάξεις, όμως, στρέφουν τη μια εργατική τάξη ενάντια στην άλλη, ειδικά όταν πρόκειται για τις στρατιωτικές δαπάνες. Σύμφωνα ακόμη και με τις στατιστικές του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ανάμεσα στις χώρες της συμμαχίας με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ τους (2009: 3.1% για την Ελλάδα, 1.8% για την Τουρκία). Η κάθε χώρα σπαταλάει πάνω από 10 δις δολάρια το χρόνο για την «άμυνά» της. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι, επίσης, οι δύο μεγαλύτεροι εισαγωγείς συμβατικών όπλων στην Ευρώπη (Stockholm International Peace Research Institute, 2009). Ένα από τα βασικά και πιο ευκολοχώνευτα επιχειρήματα για αυτήν τη σπατάλη είναι «η επιθετικότητα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου». Αυτή η εξωφρενική δαπάνη αποτελεί το μόνιμο εμπόδιο για κάθε πραγματική αύξηση στις κοινωνικές επενδύσεις και τους μισθούς και για την επέκταση του κράτους πρόνοιας. Για άλλη μια φορά στην ιστορία, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς της οικονομικής κρίσης, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, μπορούμε να έχουμε ή βούτυρο ή κανόνια.
Και οι δύο κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν πάρα πολύ να μειώσουν τις στρατιωτικές δαπάνες, αλλά η «άλλη πλευρά» δε θέλει. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο πρόσχημα για να αρνηθούν οποιεσδήποτε περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις. Μέχρι σήμερα, δεν έχουμε δει καμία συμφωνία ή έστω το πρώτο βήμα για μια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία για τη συντονισμένη μείωση των εξοπλισμών, μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι καμία από τις δύο κυβερνήσεις δεν εννοεί αυτό που λέει.
Την ίδια στιγμή, τα «παιχνίδια πολέμου» συνεχίζονται πάνω από το Αιγαίο. Όπως έδειξε η κρίση του 1996 στα Ίμια/Kardak, δεν πρόκειται απλώς για «παιχνίδια», μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και να φέρουν τις δύο χώρες στο χείλος τους πολέμου ανά πάσα στιγμή. Η ανάπτυξη στενότερων σχέσεων μεταξύ των επιχειρήσεων και οι καλογυαλισμένες κυβερνητικές επισκέψεις προσπαθούν να δώσουν την εικόνα μιας απόπειρας για επαναπροσέγγιση. Πέρα από το ότι δεν έχουν επιτύχει να υπερβούν πραγματικά κάποια από τις διαμάχες ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις και τα κράτη τους, δεκαετίες «επαναθέρμανσης» και «ψύχρανσης» των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων δείχνουν ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε στις κυβερνήσεις για μια μόνιμη ειρήνη, πόσο μάλλον για μια πραγματική επίλυση της διαμάχης για το Αιγαίο, την Κύπρο ή τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι αστικές τάξεις είναι σαν τους μετόχους σε μια ιδιωτική επιχείρηση: τη μια μέρα είναι καλοί συνεταίροι, την επόμενη γίνονται θανάσιμοι εχθροί – και αυτό μπορεί να συμβεί ξανά και ξανά. Μόνο οι εργατικές τάξεις στην Τουρκία και την Ελλάδα μπορούν να λύσουν πραγματικά αυτά τα ζητήματα και να τα λύσουν μια για πάντα. Γιατί είναι το διεθνιστικό ταξικό συμφέρον τους να εμποδίσουν οποιαδήποτε επίθεση ή απόπειρα επίθεσης των δύο κρατών κινητοποιούμενες από τα κάτω για να επιλύσουν τις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Με αυτό το σκοπό, πρέπει να ξεκινήσουμε από την πιο άμεση, αντικοινωνική και μόνιμα απειλητική όψη της πολεμοκαπηλίας ανάμεσα στα δύο κράτη: την κούρσα των εξοπλισμών. Εμείς, το ελληνικό και το τουρκικό τμήμα της Τετάρτης Διεθνούς, απαιτούμε την άμεση και αποφασιστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την ακύρωση όλων των παραγγελιών για όπλα και στις δύο χώρες. Δε θα αφήσουμε τις κυβερνήσεις μας να κρύψουν την απροθυμία τους πίσω από την απροθυμία της κυβέρνησης από την άλλη πλευρά του Αιγαίου. Δε δεχόμαστε καμιά δικαιολογία, απαιτούμε η μείωση αυτή των στρατιωτικών δαπανών να εφαρμοστεί μονομερώς στις χώρες μας. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί, όμως, μόνο με τη δράση των οργανώσεών μας στις δύο χώρες. Γι’ αυτό καλούμε όλη την εργατική τάξη, τις αριστερές και διεθνιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα και την Τουρκία να κινητοποιηθούν και να οργανώσουν μια κοινή καμπάνια για τη μονομερή μείωση των στρατιωτικών δαπανών και στις δύο χώρες.
Έλληνες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι!
Türk ve Yunan işçileri birleşin!
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)
Yeni Yol ( τουρκικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)
