Εργατικοί αγώνες – Αντικαπιταλιστική πολιτική και οργάνωση!
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός διανύει μια από τις χειρότερες κρίσεις του. Ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό και τις επιδιώξεις της κάθε αστικής τάξης, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε οικονομίας, τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της κρίσης δε διαφέρουν. Αυτό που σήμερα εκδηλώνεται σα μια παγκόσμια κρίση χρέους είναι μια βαθιά δομική κρίση του συστήματος.
Την κρίση αυτή, όσο κι αν οι απολογητές του συστήματος ζητάνε από τους εργαζόμενους σύνεση και πνεύμα λιτότητας, οι άρχουσες τάξεις προσπαθούν να την ξεπεράσουν αναβαθμίζοντας την επιθετικότητά τους. Γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχουν κολπα που θα ρίξουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Η σημερινή κρίση θα λυθεί είτε σε βάρος των καπιταλιστών και του συστήματός τους είτε με τη συντριβή του εργατικού κινήματος και των ίδιων των εργαζομένων.
Αυτή η επίθεση προωθείται σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη είτε με τη βοήθεια οργανισμών όπως το ΔΝΤ και την απειλή της χρεοκοπίας είτε μέσα από τεράστιες επιχειρήσεις αναδιαρθρώσεων. Όσοι εδώ στην Ελλάδα μιλούσαν για ιδιαιτερότητα και κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν μπορούν να εξηγήσουν τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία.
Στην Ελλάδα τα μέτρα υπήρξαν σαρωτικά. Από το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων και την επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις μέχρι το τσεκούρωμα των μισθών και των συντάξεων δεν έμεινε ούτε μια πτυχή των εργατικών κατακτήσεων των προηγούμενων δεκαετιών που να μην πληγεί. Όλα αυτά, μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανους έντασης της καταστολής και της εργοδοτικής βίας σε επίπεδο δρόμου, νομοθεσίας και ρατσιστικών επιθέσεων.
Η αντίδραση του εργατικού κινήματος υπήρξε σπασμωδική και αναποτελεσματική με κύρια ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της καθεστωτικής Αριστεράς, με αποτέλεσμα την ήττα. Το κίνημα της περασμένης άνοιξης όμως έδειξε και θετικά στοιχεία που μπορούμε να βασιστούμε όσοι επιδιώκουμε μια ανάκαμψη της εργατικής αντίστασης, με νικηφόρα αυτή η φορά προοπτική. Στιγμές μεγάλης έντασης όπως η μεγαλειώδης απεργία της 5ης Μάη και η μάχη του συντάγματος που δεν δόθηκε από κάποιους λίγους αλλά από χιλιάδες εξοργισμένους εργαζόμενους, αλλά και βήματα μπροστά όπως το Συντονιστικό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων υπήρξαν σημαντικές εξαιρέσεις. Δεν στάθηκαν όμως από μόνες τους ικανές να ξεπεράσουν το αδιέξοδο καθώς οι μικρές δυνάμεις τόσο του Συντονιστικού σε επίπεδο κινήματος όσο και τις Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έμεινε μόνη να δίνει την πολιτική μάχη της απάντησης στα εκβιαστικά διλήμματα των αστών δεν μπορεσαν να αποτελέσουν κυρίαρχα εργαλεία αγώνα.
Τα μέτρα αυτά είναι το ένα σκέλος της επίθεσης. Το άλλο περνά μέσα από την εφαρμογή του «Καλλικράτη», μιας διοικητικής αναδιοργάνωσης, κομμένης και ραμμένης στα σχέδια Τραπεζιτών-ΔΝΤ. Από το καθαρά οικονομικό επίπεδο με τους προϋπολογισμούς των περιφερειών/δήμων μέχρι τον περιορισμό του δημόσιου τομέα, η ίδια η εφαρμογή του «Καλλικράτη» αποτελεί από μόνη της μια επίθεση.
Είναι το επιστέγασμα μιας μακράς διαδικασίας με κύριους εκφραστές εδώ στα Γιάννενα τις δημοτικές αρχές Παπασταύρου-Γκόντα, που έκαναν την πόλη υπόδειγμα εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης αντίληψης, ένα αστέρι στο στερέωμα τον πόλεων-επιχειρήσεων. Στην πορεία αυτή δεν ήταν μόνοι. Η αντιπολίτευση, τόσο εκείνη από το χώρο του ΠΑΣΟΚ όσο και κείνη από τη συνεργασία μέρους του τοπικού ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΝ, έβαλε συστηματικά πλάτες στους δημάρχους της ΝΔ με μόνη διαφοροποίηση την επίκληση ενός διαφορετικού ύφους διοίκησης. Σήμερα η ίδια αυτή αντιπολίτευση με επικεφαλής το Φίλιππα Φίλιο διεκδικεί το Δήμο για να εφαρμόσει πολιτική Μνημονίου, πολιτική λιτότητας και καταστροφής του κοινωνικού κράτους σε τοπικό επίπεδο.
Κάποιοι όμως αντιστάθηκαν. Τα προηγούμενα χρόνια, η πόλη-επιχείρηση βρήκε απέναντί της εκατοντάδες εργαζόμενους και νεολαίους οργανωμένους στα κινήματα πόλης, τα οποία αντιμετώπισαν τη λύσσα των τοπικών αρχών, της αστυνομίας και των δικαστηρίων αλλά και διάφορων γνωστών τοπικών ΜΜΕ.
Δυστυχώς, μέσα από λάθος βήματα και αντικειμενικές αδυναμίες, τα κινήματα πόλης της προηγούμενης περιόδου δεν μπόρεσαν να νικήσουν, ενώ οι τωρινοί σημαντικοί τοπικοί και εργατικοί αγώνες (Μάτσικας, Όαση, ΧΥΤΑ, Καρυπίδης, Δωδώνη, πανεργατικές απεργίες) δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μόνιμη και μαζική εστία αντίστασης. Το γεγονός αυτό έχει φυσικά την αντανάκλασή του και στις διαδικασίες συγκρότησης των ψηφοδελτίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το αποτέλεσμα είναι ότι ουσιαστικά ακυρώθηκε η δυνατότητα εμφάνισης πλατιών ψηφοδελτίων που θα μπορούσαν να εκφράσουν το ριζοσπαστικό κόμμάτι των κινημάτων αυτών. Τα σχήματα που τελικά συμμετέχουν στις εκλογές δε θα μπορέσουν να αποτελέσουν όχημα καταγραφής του όποιου ριζοσπαστισμού κατακτήθηκε στο δρόμο.
Παρά το γεγονός αυτό, που οδήγησε τον πυρήνα Ιωαννίνων της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος να μη συμμετέχει με υποψηφίους/ες του στις εκλογές, οι κεντρικές πολιτικές διαχωριστικές γραμμές που έχουν τεθεί στις εκλογές υπαγορεύουν μια συγκεκριμένη τοποθέτηση. Ο πυρήνας Ιωαννίνων της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος καλεί τόσο σε δημοτικό όσο και περιφερειακό επίπεδο σε ψήφο υπέρ των σχημάτων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Δ.Ρ.Α.ΣΥ. – ΑΡ.Π.Η.) στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης εκείνου του –μικρού ακόμη- πολιτικού ρεύματος που προτάσσει με σαφήνεια τα αιτήματα για παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και απαγόρευση των απολύσεων και θέτει τις βάσεις για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
