Ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κρατική καταστολή…
…για τους Δεκέμβρηδες του Μέλλοντος!
http://antarsya-ioa.blogspot.com/2009/12/blog-post.html
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται στο κέντρο της Αθήνας από τον Ειδικό Φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μια ακόμα δολοφονία προστίθεται στη μακρά σειρά δολοφονιών από αστυνομικούς, λιμενικούς και συνοριοφύλακες ενάντια σε νεολαίους, μετανάστες, τσιγγάνους, εργαζόμενους. Αυτή τη φορά όμως η δολοφονία δε μένει αναπάντητη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη απλώνεται σε όλη την Ελλάδα, από άκρη σε άκρη. Η νεολαία, ιδιαίτερα οι μαθητές, και ο αντικαπιταλιστικός χώρος δίνουν τον τόνο. Η ανυπακοή είναι δυναμική και γενικευμένη. Σχολεία και πανεπιστήμια βρίσκονται υπό κατάληψη και μαχητικά μπλοκ μαθητών εκφράζουν την οργή τους ενάντια στην αστυνομία, αλλά και στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και στις εφαρμοζόμενες πολιτικές των τελευταίων χρόνων που έχουν οδηγήσει τον κόσμο της εργασίας και κυρίως τη νεολαία στην απελπισία. Μόνο η «υπεύθυνη» στάση της ηγεσίας συνδικάτων και της κοινοβουλευτικής αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ αποτρέπουν τη συμμετοχή του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος στην εξέγερση και την άμεση πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου όμως στάθηκε η αφορμή. Οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτικές που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ακολουθούν. Πέρα από τη γενικευμένη κρατική καταστολή, πρέπει να αναζητηθούν στιςι πολιτικές λιτότητας που προσπαθούν όλο και περισσότερο να αναιρέσουν κεκτημένα του εργατικού κινήματος και όλο και περισσότερο δυσχεραίνουν τη θέση των εργαζόμενων σήμερα. Πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτικές που προωθούν την κρατική τρομοκρατία σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας για να μπορέσουν να περάσουν αντεργατικά μέτρα.: από την αύξηση της ανεργίας, και το φόβο της απόλυσης, την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα, τις απολύσεις, την απλήρωτη, επισφαλή, ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, τους μισθούς της μόνιμης λιτότητας, τις σπουδές χωρίς εργασιακή προοπτική, το σχολείο εξεταστικό κέντρο χωρίς ελεύθερο χρόνο. Αυτά ήταν τα πραγματικά καύσιμα της εξέγερσης, ούτε λίγο ούτε πολύ η ίδια η δικτατορία της αστικής τάξης στην Ελλάδα και οι συνέπειές της στις ζωές όλων μας.
Ένα χρόνο μετά, με μια νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η αστυνομία και η εργοδοσία εξακολουθούν να τρομοκρατούν. Η δίκη του δολοφόνου Κορκονέα αναβάλλεται για όσο το δυνατόν αργότερα και ο τόπος διεξαγωγής της μεταφέρεται στην Άμφισσα, όσο το δυνατόν πιο μακριά από τα βλέμματα και τα αυτιά των χτεσινών εξεγερμένων. Τα ΜΑΤ εξακολουθούν να είναι παρόντα στις γειτονιές, στις πορείες, στις απεργίες, και οι λιμενικοί και οι συνοριοφύλακες εξακολουθούν να ευθύνονται για «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» και βουλιάγματα πλοίων με μετανάστες και πρόσφυγες στο Αιγαίο. Ένα χρόνο μετά, στα Γιάννενα τα ΜΑΤ εξακολουθούν να επεμβαίνουν στο εργοστάσιο του Καριπίδη για να «προστατέψουν» τα αφεντικά από τους απλήρωτους απεργούς, εξακολουθούν να παίρνουν από πίσω και να προκαλούν κάθε πορεία που γίνεται στην πόλη, συνεχίζοντας το δόγμα Πολύδωρα όταν για πρώτη φορά στις 17 Νοέμβρη 2006 άρχισαν τα ΜΑΤ στα Γιάννενα, εντελώς αναίτια και απρόκλητα, να «συμμετέχουν» και αυτά σε κάθε πορεία.
Ένα χρόνο μετά, με νέα κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά, η λιτότητα συνεχίζεται, τα λιμάνια ιδιωτικοποιούνται, οι απολύσεις συνεχίζονται, η ανεργία είναι σε διψήφια νούμερα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι πάντα στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, το ασφαλιστικό «ανοίγει» και πάλι, για να συνεχιστεί η διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Όλη η νεοφιλελεύθερη ατζέντα, κοινή σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και με τη βοήθεια της Ευρωπαίκής Ένωσης, είναι εδώ για να εφαρμοστεί. Οι πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης τόσο με τα stage, όσο και με τους λιμενεργάτες και τους εκπαιδευτικούς είναι χαρακτηριστικές για τις διαθέσεις της. Όλα τα κομμάτια εκείνα της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας που έχουν βγει στους δρόμους και διεκδικούν το αυτονόητο, μια μόνιμη και σταθερή δουλειά να είναι αυτά που θα δώσουν τον τόνο στο φετινό Δεκέμβρη, όσοι και όσες αγωνιζόμαστε ενάντια στη λιτότητα και τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, όσοι και όσες αγωνιζόμαστε για τα δημοκρατικά δικαιώματα πρέπει να πιάσουμε το νήμα του εξέγερσης του Δεκέμβρη και με μαζικό τρόπο να βγούμε στους δρόμους για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας στις κυβερνητικές πολιτικές.
Ένα χρόνο μετά η εξέγερση του Δεκέμβρη και οι κοινωνικές εξεγέρσεις παραμένουν επίκαιρες και αναγκαίες. Είναι ακριβώς οι εξεγέρσεις που μπορούν να αμφισβητήσουν όχι μόνο τη μία ή την άλλη πολιτική, αλλά που μπορούν να απαντήσουν όχι μόνο στην κρατική καταστολή και την οικονομική κρίση αλλά και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα καθεαυτή, να θέσουν τελικά το ζήτημα της ίδιας της νομιμοποίησης της αστικής τάξης και του κράτους της.
Ο Δεκέμβρης του 2008 δικαιώνεται μέσα από τους μαζικούς, αυτοοργανωμένους, εργατικούς και νεολαιϊστικους Δεκέμβρης του Μέλλοντος. Δικαιώνεται όταν συνεχίζουμε να παλεύουμε ενάντια στην κρατική καταστολή, όταν αγωνιζόμαστε για μην πληρώσουμε και πάλι εμείς την κρίση του κεφαλαίου, όταν αγωνιζόμαστε ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό.
Ο Δεκέμβρης του 2008 συνεχίζεται στους σημερινούς αγώνες, συνεχίζεται στις αυριανές εξεγέρσεις, συνεχίζεται και διεκδικεί.
Ενάντια στην κρατική καταστολή:
- Αμνήστευση όλων των διωκόμενων για συμμετοχή στην εξέγερση
- Αφοπλισμός της αστυνομίας
- Κατάργηση όλων των τρομονόμων και του κουκουλονόμου
- Κατάργηση των ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ΟΠΚΕ, Ειδικών Φρουρών, Συνοριοφυλάκων, ομάδας Δ και όλων των «ειδικών» σωμάτων της αστυνομίας
Ενάντια στην οικονομική κρίση και τη λιτότητα:
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. 35ωρο, 5ήμερο, 7ωρο, χωρίς μείωση των αποδοχών.
- 1400 ευρώ κατώτατος μισθός.
- Επίδομα ανεργίας στο βασικό μισθό για όλους τους ανέργους.
- Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα για Έλληνες και μετανάστες. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
- Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των τραπεζών, των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων που κλείνουν και απολύουν
- Απαγόρευση της υπενοικίασης των εργαζομένων.
- Κατάργηση των προγραμμάτων stage και κάθε μορφή ελαστικής εργασίας. Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων που δουλεύουν σε αυτά. Πληρωμή όλων των δεδουλευμένων τους. Κάλυψη όλων των ασφαλιστικών εισφορών για όσο καιρό έχουν δουλέψει. Εγγραφή τους στα συνδικάτα.
- Αορίστου χρόνου συμβάσεις για όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου